What Happens Later / Τι Συνέβη Μετά… (2023)

Μα πόσο αδιάφορο πραγματικά, είναι δύο γεροξεκούτηδες που κάνουν μία απελπιστικά μακρόσυρτη αναδρομή στο παρελθόν τους, στα πάθη τους, τις δουλειές τους, τα προσωπικά τους, τις προτιμήσεις τους, τα επαγγελματικά τους, τα θέλω τους, τα περί ανέμων και υδάτων τους και έχουν τον άλλον που είναι στις "σουρεαλιστικές" ανακοινώσεις αναχωρήσεων-αφίξεων στο αεροδρόμιο (μια πάρα πολύ κακοσκηνοθετημένη φωνή, που έχει μάλιστα κομβικό ρόλο στο φιλμ) να το παίζει ως άλλος αφηγητής-Θεός που μπαίνει εμβόλιμα κάθε λίγο και λεπτάκι στους ανιαρούς χειμαρρώδεις στημένους και κακογραμμένους διαλόγους τους, σαν άλλος υποβολέας για να μας σπάσει λίγο την μονοτονία του ακατάπαυστου μεταξύ τους μπλα-μπλα και απευθύνεται ευθέως στους δύο ήρωες, το βρήκα τουλάχιστον παιδιάστικο και ατυχέστατο (η ατμόσφαιρα και οι συμβολισμοί ξεφεύγουν από το ρεαλισμό, με συνέπεια να αναρωτιέσαι εάν αυτό που βλέπεις είναι φαντασιακό, ή κάτι πιο ευφάνταστο ακόμα, έτσι δείχνει ότι δεν έχει στέρεα αφηγηματική δομή και ταυτότητα). Αυτό στην ουσία είναι όλο και όλο το έργο, ένα ανούσιο, ανέμπνευστο και αφελές εγχείρημα, με μια ακατανόητη και χωρίς τέλος στιχομυθία απωθημένων που δεν βγάζουν πουθενά, γιατί νιώθεις ότι δεν υπάρχει ροή στην πλοκή και είναι όλα προβληματικά, στάσιμα και μονοδιάστατα. Το δίδυμο περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από διάδρομο σε bar, πιστοποιώντας έτσι το εμφανώς χαμηλότατο budget, αλλά και το γεγονός πως το σενάριο βασίζεται σε θεατρική παράσταση. Η αμηχανία που νιώθουν μεταξύ τους αποτελεί κεντρικό κομμάτι του σεναρίου, αλλά η απόδοσή του στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών αναδεικνύει συνεχώς την αίσθηση του άβολου που εντείνεται από το χαμόγελο που είναι μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπά τους ακόμα και στις δραματικές τους στιγμές.

Αποσπά αφενός από το να ακολουθήσεις τη ροή των συζητήσεων που όχι μόνο βασίζονται υπερβολικά στην γκρίνια για τη σημερινή εποχή, αλλά φαντάζουν όλο και πιο ασύνδετοι όσο η πλοκή προχωράει, αφετέρου είναι ατελέσφορο να μιλήσεις για εξέλιξη χαρακτήρων από τη στιγμή που η εντύπωση αυτή διαλύεται δημιουργώντας την εντύπωση ότι παρακολουθείς bloopers από πρόβες. Βαρέθηκα την μοίρα μου από ένα σημείο και ύστερα, έχει πολλά κλισέ, ενώ το σενάριο είναι πληκτικό, βαρετό, προβλέψιμο και αφόρητο στην ανάπτυξή του. Mια βασανιστική ταινία, λόγω μεγάλης διάρκειας με έναν πρώην έρωτα για μεσήλικες να μην καταφέρνει σχεδόν καμία στιγμή να ανθίσει ξανά, με τις σπίθες μεταξύ τους να τις αναζητάς με το σταγονόμετρο. Κάθε σκηνή θυμίζει κάτι από παλαιότερες ρομαντικές κομεντί, ενώ οι ερμηνευτικές μανιέρες δίνουν και παίρνουν. Ο συμπαθής και αρκετά πιο χαλαρός Ντουκόβνι δεν βρίσκει την απαραίτητη χημεία με την άτσαλη, ψυχρή, άτονη, άχρωμη και άγευστη, πάλαι ποτέ βασίλισσα των ρομαντικών κομεντί Μεγκ Ράιαν και το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε δεύτεροι ρόλοι, να ξεκλέψουν λίγο τη ματιά, να βάλουν λίγο αλατοπίπερο, σε αυτή την άνοστη σούπα. Εν συνόλω, μια ξαναζεσταμένη rom com συνταγή, χωρίς νόημα, ουσία, υπόσταση, σερβιρισμένη με άνοστα κινηματογραφικά υλικά και γερές δόσεις αφέλειας. Έτσι, έχει τις στιγμές του αλλά παραμένει για πολλή ώρα καθηλωμένο στο έδαφος σαν τις πτήσεις των πρωταγωνιστών. Στη μνήμη της Νόρα Έφρον έχει αφιερωθεί η ταινία, τη μεγαλειώδη σεναριογράφο των ρομαντικών κομεντί (πολλών με τη Μεγκ Ράιαν φυσικά), που έστρωσε τα δικά μας νεανικά χρόνια με αφοπλιστικούς έρωτες και διαβολεμένο αυτοσαρκασμό, απλώς επιβεβαιώνει ότι το "κάθε πέρσι και καλύτερα" ισχύει, πάντως, σίγουρα γι' αυτό το αγαπημένο και λοξοδρομημένο κινηματογραφικό είδος. 3/10!!