Πεσμένα Φύλλα / Fallen Leaves / Kuolleet lehdet (2023)

Κυρίως ακουστά είχα τον Kaurismaki ως έναν από τους καλύτερους Φινλανδούς σκηνοθέτες αλλά λόγω κουλτούρας η μόνη ταινία του που θυμάμαι ήταν "ο άνθρωπος χωρίς παρελθόν" που κέρδισε στις Κάννες και ήταν υποψήφιο για Όσκαρ! Αυτήν εδώ ήθελα να την δω λόγω υποψηφιότητας για Όσκαρ 2024 (ανέφερα τις 15 ταινίες που πέρασαν στον ημιτελικό) και μπορώ να πω πως μου άρεσε πολύ. Κατ'αρχάς έπαθα πλάκα με το χρώμα που δίνει στα κάδρα του, θυμίζει μεσοπολεμικό-μεταπολεμικό φιλμ '40-'50. Ναι μεν είμαστε στο 2022-2023 αφού τα νέα και τα γεγονότα αναφέρονται (επίτηδες) συνεχώς στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά το σκηνικό είναι '40-'50, τα ρούχα/κουστούμια '60-'70, και όλες οι ηλεκτρικές συσκευές: ράδιο, πετρογκάζ, μπρίζες, ακόμη και το νοσοκομειακό μηχάνημα στη ΜΕΘ, είναι '50-'60! TV δεν υπάρχει, τα κινητά είναι '90!! Και η μουσική συνεχής καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας, '20-'30-'40-'50... 10 με τόνο για το ζωντανό με έντονα χρώματα σκηνικό που έστησε ο σκηνοθέτης.
Η ταινία νομίζω πως αποτελεί μια μαύρη κωμωδία που αναδεικνύει ένα ρομάντζο ανάμεσα σε ένα φτωχό και κατεστραμμένο ζευγάρι το οποίο δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Ο πρωταγωνιστής ένας καταθλιπτικός αλκοολικός που κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο με πακιστανούς, η πρωταγωνίστρια καταθλιπτικιά που αλλάζει συνεχώς δουλειές για 2ευρώ/ώρα και μένει σε μια μικρή παράγκα της γιαγιάς της, οι φίλοι των κι αυτοί φτωχοί και μίζεροι, σπίτια-αχούρια, μαγαζιά της πλάκας για τα ποντίκια, λάθρο εργοδότες που δίνουν πενταροδεκάρες στους αυτόχθονες Φινλανδούς, καμία σχέση με την Φινλανδία που ξέρουμε (από μακριά μόνο έδειχνε τις πολυτελείς πολυκατοικίες του Ελσίνκι)...με θύμισε Ελλάδα των μνημονίων, της φτώχειας και της ανεργίας.
Αλλά μέσα σε όλα αυτά, ο έρωτας που δεν βλέπει χρήμα! Καλή ταινία για σινεφίλ κυρίως, δεν ξεπερνά όμως στο σύνολο την Ιταλική και Δανέζικη υποψηφιότητα για μένα,,, 7.6/10!!! 

P.S: ο τίτλος της ταινίας είναι το ομώνυμο τραγούδι "Les Feuilles mortes" του Ιβ Μοντάν (1949) το οποίο παίζεται σε Φινλανδική διασκευή του 1958 στο τέλος της ταινίας.

Μου άρεσε πάρα πολύ. Τα τελευταία του έργα με ειχαν κουράσει αλλά εδω εχει νεανική φλογα ,μία αισιοδοξία που χαριζει την ελπίδα που όλοι εχουμε ανάγκη. Ο Ακι Κουαρισμάκι ο "τροβαδούρος των απελπισμενων" του παγωμένου βορρά μας χαριζει ενα ανοιξιάτικο εργο που σε ζεσταίνει με τα συναισθηματα του.....Τα κλασσικα  σκηνοθετικά κάδρα του και τα παστέλ χρωματα της διηγηματικής του απλότητας(με το ιδιόρυθμο χιούμορ του) ειναι η σκηνοθετικη του υπογραφή. Απολαυστε τον..... 

Αναλυτικώτερα διαβάστε το περιεκτικο και εγκριτο σχόλιο του καλού φιλου του Σημαδ3μένου απο επάνω.... 

ο κλασσικος Καουσμακι σε μια ιστοριας αγαπης που παρα τα εμποδια καταφερνει και επιζει