May December (2023)

Ενώ το θέμα είχε ενδιαφέρον η καταστροφική διαχείριση της αφήγησης, η υπνωτική σκηνοθεσία, η νωχελική ροή και η άτσαλη ανάπτυξη της πλοκής φέρνει την συντέλεια και τελικά ένα συνολικά ξέπνοο και χωρίς προοπτική πόνημα. Δυο γυναίκες που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, όπως και στην "Ρersona" του Μπέργκμαν, έρχονται αντιμέτωπες σε αυτό το ψυχολογικό θρίλερ, που επίτηδες στήνει ο Χέινς σχεδόν ως σαπουνόπερα, σατιρίζοντας βιτριολικά το αμερικάνικο star system, που αναζητά παντού πρωταγωνιστές, πάθη και ίντριγκες. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, φτιάχνει μία εικαστικά ανούσια ταινία γεμάτη σινεφιλικές αναφορές, θέλοντας να ξεσκεπάσει την υποκρισία της σύγχρονης εικονικής πραγματικότητας, που κρύβεται εντέχνως πίσω από την εικόνα μιας επίπλαστης ευτυχίας.

Οι δυο γυναίκες που έχουν ή αποκτούν την ίδια ταυτότητα, με τη μια θεωρητικά να ενσωματώνει την άλλη, σ' ένα παιχνίδι εξουσίας κι επιβολής, παραμένουν ως το τέλος ασύνδετες, χωρίς πάθος, εμμονή, ένταση, κάτι που να κάνει τη συνύπαρξή τους κάτι παραπάνω από ένα αφηγηματικό εργαλείο. Η υποκρισία, στην "αληθινή" και στην καλλιτεχνική ζωή, στην αμερικανική ζωή, στη συζυγική ζωή, απέναντι στις κοινωνικές νόρμες ή τις παραδοσιακές αξίες, περνούν μέσα από τους δρόμους της ταινίας και φεύγουν. Τι μένει; Μια δεξιοτεχνική, γοητευτική ερμηνεία από την Τζούλιαν Μουρ. Ένας ρόλος για τη Νάταλι Πόρτμαν - και παραγωγό της ταινίας - στον οποίο δεν φαίνεται να βυθίζεται συναισθηματικά ποτέ μη καταφέρνοντας τελικά να μπει στο πετσί του ρόλου της. Και έναν Τσάρλς Μέλτον να κλέβει την παράσταση -βέβαια η χημεία και το βάθος του χαρακτήρα του υπολείπονται, αφήνοντας ορισμένα συναισθηματικά σημεία ανεξερεύνητα.

Μια έξυπνη ιδέα, που όμως δεν λειτουργεί πάντα διεισδυτικά, αφήνοντας το επιφανειακό του τηλεοπτικού ρεαλισμού να επικρατεί. Έτσι, η ταινία είναι μια οπτικά ενδιαφέρουσα, αλλά θεματικά περίπλοκη κι ανολοκλήρωτη εξερεύνηση της διαφοράς των ηλικιών, της κουλτούρας των διασημοτήτων και των θολών γραμμών μεταξύ πραγματικότητας και υποκριτικής. Θέτει τις βάσεις για μια προκλητική εξέταση των κοινωνικών προτύπων, αλλά παραπαίει στην εκτέλεσή της, αφήνοντας μια αφήγηση να ελίσσεται χωρίς σαφή κατεύθυνση και στόχευση. Παρά την εμπειρία του σκηνοθέτη στην ανάπτυξη αντίστοιχων σύνθετων θεμάτων, η ταινία αποτυγχάνει να συνθέσει αυτές τις περιπλοκές σε μια συνεκτική, ελκυστική αφήγηση. Η διερεύνηση των κοινωνικών προτύπων, της δυναμικής της ηλικίας και του αντίκτυπου της παρουσίας διασημοτήτων σε ένα καθημερινό ζευγάρι μοιάζει άλυτη. Η πλοκή χάνει τη λαβή της σε αυτά τα βασικά στοιχεία, με αποτέλεσμα η ταινία να ελίσσεται, χάνοντας τον επιδιωκόμενο αντίκτυπό της. 4/10!!

Η υπόθεση είχε κάποιο ενδιαφέρον, ωστόσο δεν κατάφερε να με κερδίσει ως θεατή και βαρέθηκα..

Δεν την προτείνω.. 1/5 θα έβαζα.

Τι βλακεια ήταν αυτή!!!

Γιατι διαγραφηκε το σχολιο μου???

Δε μπορω να εχω τη γνωμη μου?

Ενοχλει κανενα το οτι πλεον το ανωμαλο μας το σερβιρουν για φυσιολογικο?

Αν εχει καποιος αντιρηση, ευχαριστως να το συζητησουμε.

Εγώ προειδοποίησα μακριάααααάα μια μ@λ@κι@ και μισή.

Κατα την γνωμη μου η χειροτερη ταινια των δυο μεγαλων πρωταγωνηστριων .

Αυτήν η γυναίκα δεν είχε βιώσει ποτέ τον έρωτα (ήταν καταπιεσμένη από την οικογένεια της) και το αγόρι φαίνεται να την βλέπει και σαν μητρική φιγούρα (αδιάφοροι γονείς).Είχαν και οι δύο τραύματα από το οικογενειακό περιβάλλον,ένιωσαν ότι βρήκαν κατανόηση και συμπαράσταση,το βάφτησαν έρωτα.Το γράμμα που διαβάζει η Πόρτμαν και η συζήτηση με τον δικηγόρο δείχνει πως αντιλαμβάνεται αυτήν την σχέση η Κρίστι.Ένας ψυχολόγος θα έγραφε σίγουρα ωραίο σχόλιο.Δεν θα την βαθμολογήσω.Είναι ένα θέμα ταμπού και σίγουρα δεν δικαιολογώ την παιδεραστία για κανέναν λόγο.

Εχει τόσους γυναικείους κώδικες κρυπτογραφησης που την κάνουν "απαραβίαστη" στα δικά μου μάτια. Καλούνται λοιπον οι συνθεάτριες να καταθέσουν γνωμη.  Ταινία που διαπραγματεύεται την ερωτικη σχέση που απασχολησε καταιγιστικά τις ΗΠΑ την δεκαετία του 90s', αναμεσα σε ενα παιδι και μια ενήλικο.Το γεογονός ειναι οτι η κυρια πηγε φυλακη ,αλλα μετα απο αυτό παντρευτηκε και εζησε μαζι με τον νεαρό κανοντας οικογένεια ειναι το πραγματικό γεογονός που βασιστηκε η ταινια . Δυο τρεις σκηνές ειναι αποκαλυπτικές του κεντρικου νοηματος και του ψυχισμού της κυρίας και θα πρεπει να τις προσέξετε: α) η σκηνη της συναντησης με τον Δικηγόρο της, και ο καυγάς του ζεύγους,  στην κρεβατοκάμαρα προς το τέλος. (ισως και η σκηνη με τον γιό στην στέγη).Απο εκει και τα συμπερασματα σας. Τωρα γιατι η Πορτμαν , ως χαρακτηρας ,ενοιωσε την ανάγκη να "κοιμηθει" με τον συνομιληκο της, ας μας το εξηγησουν οι φεμινίστριες. Εκπληκτικη η Πορτμαν στον ρολο της. Καλη η Τζούλιαν Μουρ αλλά κατι την ενοχλούσε και δεν πηγε στο άριστα.Καλοί και οι υπολοιποι. Πανω απο ολα ομως η σκηνοθεσία που εκτισε με περιεκτικό τροπο το σενάριο και επεξηγησε τους χαρακτηρες.

YΓ Για όποιον θελει να ψαξει λεπτομερειες στο ιντερνετ Mary Kay Letourneau

Netflix......αυτό απο μόνο του σου φωνάζει φύγε μακριάααααααα