Asteroid City (2023)

Ο Wes Anderson ήθελε να δημιουργήσει μια ταινία για την απώλεια και την απομόνωση, αποτίνοντας φόρο τιμής στα sci-fi b movies της δεκαετίας του 1950 και το μόνο που κατάφερε ήταν να φτιάξει ένα στυλιζαρισμένο τίποτα. Βασικά στην ουσία έφτιαξε μία ταινία για τις υπαρξιακές του ανησυχίες με μια παιχνιδιάρικη διηγηματική αφέλεια, με λίγες εμπνευσμένες και διασκεδαστικές σεκάνς. Μπερδεμένη εξ αρχής ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην φαντασία, ανάμεσα στο θέατρο και στο σινεμά, χωρισμένη ασκόπως σε κεφάλαια και πράξεις. Εκκεντρικοί, ιδιόρρυθμοι και αδέξιοι χαρακτήρες διαπλέκονται σε μια παλαβή ιστορία με καρτποσταλικό φόντο, χωρίς ίχνος ανθρώπινης συναισθηματικής νοημοσύνης. Μια σκυταλοδρομία σκηνών που απλώς η μια διαδέχεται την άλλη, απαθώς και χωρίς κατεύθυνση προς κάτι μεγαλύτερο και καθολικότερο. Αξίζουν όλο το art design και η vintage εικονογραφία (η επιβλητική αισθητική του, το πιασάρικο καδράρισμα, με την παστέλ ζωντανή και ζωηρή χρωματική παλέτα, και τη συμμετρία να χαρακτηρίζουν όλα τα πλάνα του, έτσι οπτικά είναι εντυπωσιακό και αναδεικνύει τη σχολαστική προσοχή του σκηνοθέτη στη λεπτομέρεια), η οποία έντυσε μια ταινία κουλή και ακαταλαβίστικη με αυθαίρετους., χειμαρρώδεις, ακατάληπτους διαλόγους (σα να έφαγαν γλιστρίδα μίλαγαν ή σαν καταστρατηγημένα ρομποτάκια με περίεργες-δυσνόητες λέξεις και εκφράσεις), απροσάρμοστες καταστάσεις, αμήχανες και ανέκφραστες σκηνές, ανερμάτιστους αφηγηματικούς άξονες.

Κανένας φόρος τιμής στη sci-fi κουλτούρα, καμία σχέση με το Pulp Fiction, καμία σχέση με όλες τις προηγούμενες ταινίες που είχαν μια κάποια ιστορία να πουν και να δεχτούν την όποια κριτική. Αλλά υπήρχε "κάτι" να κρίνεις.... Εδώ όμως δεν υπήρχε ιστορία, χαρακτήρες, περιεχόμενο. Σκηνές και παράλληλες υποπλοκές φαίνονται περιττές, αφήνοντας εκκρεμότητες. Δεν καταφέρνει να ισορροπήσει τα υλικά του ο Anderson και να διαχειριστεί το προϊόν του, μοιάζει τελείως μετέωρος και ανίκανος να πετύχει μια ενότητα σε αυτή την συρραφή βινιετών. Μία λούπα κενότητας που φτιάχτηκε πάνω στην εμμονή για μια υπερστυλιζαρισμένη φόρμα και ενός υπερπλήρους, δημοφιλούς καστ ηθοποιών χωρίς ρόλους... (απορώ πώς τόσο μεγάλα ονόματα δέχθηκαν να παίξουν σε αυτή την ταινία). Μόνον οι εξωγήινοι λείπουν, απ’ όλο αυτό το μπέρδεμα. Η εγκιβωτισμένη αφήγηση έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν των Wes Anderson ιστοριών, ούσα μια τεχνική που ο δημιουργός συνήθως χρησιμοποιεί για να εμβαθύνει σε κάποιον από τους χαρακτήρες ή τις υποπλοκές που παρουσιάζει, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρησιμοποιείται ουσιαστικά και το μόνο που πετυχαίνει είναι να κάνει την ιστορία πολύ περίπλοκη πολύ γρήγορα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά δεν έχουμε ένα, αλλά δύο βασικά επίπεδα στα οποία εξελίσσεται η ιστορία, πράγμα που καθιστά τη συνολική εμπειρία θέασης αρκετά δυσνόητη ειδικά όταν η δράση εναλλάσσεται μεταξύ των επιπέδων αυτών. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την ίδια την πλοκή του έργου η οποία είναι τόσο σύνθετη και πλούσια σε νοήματα όσο αφηρημένη και ακραία επιτηδευμένη, αφήνοντας μας με την απορία του "τι θέλει να πει ο ποιητής;" όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, διότι ελάχιστοι θα καταλάβουν. Από τις πιο βαρετές ταινίες που έχω δει. Ασυνάρτητη, χωρίς καμία συνοχή και νόημα, βαρετή, αδιάφορη εντελώς και χάσιμο χρόνου. Σίγουρα, ένα από τα πιο περίεργα και ιδιαίτερα φιλμ που έχουμε δει από τα χέρια του.

Όλοι οι ρόλοι μικροί ή μεγάλοι αφήνουν το δικό τους στίγμα μέσα στην πλοκή μιας και το ολόκληρο καστ αποτελείται από καταξιωμένους ηθοποιούς που φέρνουν μοναδικά τους χαρακτήρες στη ζωή (ενώ κάθε ηθοποιός προσφέρει απλόχερα το ερμηνευτικό ταλέντο του, το περιορισμένο βάθος και το περιορισμένο συναισθηματικό εύρος των ρόλων τους εμποδίζουν την ικανότητά του να σε αιχμαλωτίσουν πραγματικά). Όλες οι ερμηνείες κινούνται πάνω κάτω στο ίδιο μήκος κύματος διαθέτοντας μια ξεκαρδιστική ψυχρότητα που δίνει σε όλες τις ατάκες τους έναν βιτριολικό τόνο βοηθώντας να αναδυθεί η πιο χιουμοριστική πλευρά του έργου (εξάλλου καθένας από τους 25 χαρακτήρες επιτελεί τον σκοπό του στη σκηνή και παραδίδει τη σκυτάλη στον επόμενο προτού προλάβει να αποκτήσει κάποια ουσία). Δεν μπορούμε να πούμε πως κάποια ερμηνεία ξεχωρίζει περισσότερο από τις υπόλοιπες μιας και υπάρχουν πολλοί ρόλοι στους οποίους μοιράζεται ο χρόνος της ταινίας και έτσι παίρνουμε μια μικρή αλλά ικανοποιητική γεύση από όλους τους κατοίκους του Asteroid City (το μόνο αξιοθαύμαστο είναι ο απόλυτος εναρμονισμός των ηθοποιών με το στιλ του Anderson).

Ο Anderson ασχολούμενος με ένα είδος που δεν κατέχει, παραδίδει μια από τις πιο αδύναμες και ιδιόρρυθμες δουλειές του, που οριακά δεν έχει καν κεντρική ιδέα, απλώς για να απευθυνθεί στους φαν τους και μάλιστα στους πιο σκληροπυρηνικούς μιας και ουδείς άλλος μπορεί να ανοίξει την πόρτα για το Asteroid City χωρίς να θέλει να φύγει από αυτήν. Σίγουρα η πιο αντιπροσωπευτική ταινία του Wes Anderson ενσωματώνοντας στο έπακρο όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δημιουργού της που έχουν βοηθήσει τις δουλειές του να διακριθούν ανάμεσα στους ανταγωνιστές ανά τα χρόνια. Από την αισθητική μέχρι τις τεχνικές αφήγησης, οι οπαδοί του εμβληματικού σκηνοθέτη και σεναριογράφου πρόκειται να δουν αυτό ακριβώς που αναμένουν ωστόσο σίγουρα θα μείνουν προβληματισμένοι από την ίδια την πλοκή η οποία ενσωματώνει τη λιγότερο συμπαγής και ταυτόχρονα την πιο αφηρημένη ιστορία που έχουμε δει από τον συγκεκριμένο δημιουργό. Ο Anderson έχει ρίξει την απαραίτητη φαντασία για την σύνθεση ενός πλούσιου συνόλου χαρακτήρων, το οποίο ενσαρκώνεται ιδανικά από το πολυπληθές, καταξιωμένο καστ μιας και οι ηθοποιοί λαμβάνουν την κατάλληλη απόσταση από τους ρόλους για να πετύχουν το κωμικό και καυστικό ύφος που η ταινία προσπαθεί να οικοδομήσει. 2 βαθμούς βάζω για την καλλιτεχνική αρτιότητα, 1.5 βαθμό για τις ιδιαίτερες και τρομαχτικά υπέροχες ερμηνείες της αφρόκρεμας του κινηματογράφου και 1 βαθμό για την διάσπαρτη εκκεντρική πλοκή, το αποσπασματικά εκλεπτυσμένο όσο και πικάντικο χιούμορ και το ισχνό ενδιαφέρον σε κάποιες στιγμές και παραμέτρους = 4.5/10 και με πολύ επιείκεια!!

Θεωρώ ότι έχασα τον χρόνο μου, έστω και για μονο το πρώτο μέρος της ταινίας που είδα. Το Αμερικάνικο σινεμά έχει μπεί σε βαθειά παρακμή χρόνια τώρα.

Πότε να περιμένουμε ελληνικούς υπότιτλους;