Το Μενού / The Menu (2022)

Ο τηλεοπτικός κατά βάση σκηνοθέτης Mark Mylod παίρνει σαν βάση το ιδιαίτερα πολιτικό αλληγορικό σενάριο των Seth Reiss και Will Tracy, και φτιάχνει μια ανατρεπτική, πολυεπίπεδη ταινία με το μενού να ακολουθεί τη λογική ενός σκεπτόμενου θρίλερ, πασπαλισμένο με τρούφα μαύρης κωμωδίας και μερικές αιματοβαμμένες σταγόνες τρόμου για επιδόρπιο, κινείται ανάμεσα σε θρίλερ δωματίου και κοινωνική σάτιρα, διατηρώντας σταθερά το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά της. Η δομή της πλοκής είναι μεθοδική, ανεβάζοντας τους τόνους σταδιακά μέχρι την εκρηκτική κορύφωση. Έτσι, ο τρόμος συναντά τη σάτιρα και τη γαστρονομία σε μία μαύρη σαρδόνια κωμωδία με ανατροπές, που εκτυλίσσονται ηδονικά και έκρυθμα.

Είναι ένας σεφ-δικαστής σε ένα εστιατορικό καθαρτήριο που σταδιακά αποκαλύπτει τις ταυτότητες των πελατών και βάζει στο πιάτο τις αμαρτίες τους. Άλλοι χρησιμοποιούν την κουζίνα του ως μέσω επίδειξης, άλλοι τις διασυνδέσεις τους για οικονομικό κέρδος, και άλλοι την κενή γνώμη τους για να βγάζουν κακία ή απλά για εντυπωσιασμό. Παράλληλα αυτή η αλληλεπίδραση θα φέρει στο προσκήνιο πολλά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού, με κάθε θεατή να βάζει στο εδώλιο διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μιλάει, για τη σχέση ζωής και τέχνης, τις κοινωνικές ανισότητες, την εκμετάλλευση της φύσης προς την ανθρώπινη ματαιόδοξη ικανοποίηση της βιολογικής ανάγκης για τροφή, τις υπέρμετρες διατροφικές μας συνήθειες, την υποκρισία πίσω από μια φανταχτερή εικόνα επιτυχίας.

Δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη, επενδύει περισσότερο στο μακάβριο σασπένς παρά στην κοινωνική καταγγελία, με την ταινία να μην κουράζει καθόλου μέσα στη θεατρικότητά της χάρη στις σωστές δόσεις κυνικού-βιτριολικού χιούμορ και τις μετρημένες αλλά εύστοχες ανατροπές, παρά τις όποιες υπερβολές ανά σημεία και την έλλειψη ουσιαστικών υποστηρικτών ρόλων. Θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο καυστική και να έχει περισσότερο πλοκή η ιστορία, με κάποιες σεναριακές ευκολίες να διευκολύνουν το τελικό αποτέλεσμα. Γεμίζει αχρείαστες σάλτσες για να δώσει κάποια παραπάνω ένταση σε μια ήδη φορτωμένη συνταγή, ενώ σε στιγμές οι φιλοσοφικές θεωρίες του φιλμ για την Τέχνη πέφτουν στο κενό. Δίνει την θέση του σε ένα τρομερά εύκολο, απλουστευτικό και σχεδόν "αστείο", τέλος που δεν απογοητεύει ως προς το νόημα του, καθώς είναι συνεπές με την υπόλοιπη ταινία, αλλά με τον τρόπο που το σερβίρει.

Ένας σημαντικός άσος στο μανίκι είναι ο Ralph Fiennes, στον πιο καλογραμμένο του ρόλο και στην πιο ενδιαφέρουσα παρουσία του εδώ και πολλά χρόνια. Μοναδικός και εξαιρετικός σε έναν ρόλο που του πάει γάντι, παραδίδοντας μία σατανικά απολαυστική ερμηνεία. Πίσω από την τελειομανία, το κύρος που αποπνέει πίσω από το απειλητικό του βλέμμα και την απρόβλεπτη συμπεριφορά του, μπορεί να μοιάζει ο αρχηγός μιας γαστρονομικής αίρεσης αλλά κρύβει πίσω του κάποια βαθιά ψυχικά τραύματα τα οποία αποκαλύπτει σιγά σιγά και με έναν μοναδικό τρόπο. Φανταστική και η Anya Taylor-Joy ως φωνή της λογικής μέσα στον όλο πανζουρλισμό, έχει έναν αέρα αυτοπεποίθησης που κάνει ευχάριστο το πορτρέτο της, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δείχνουν περισσότερο ως δευτερεύοντα καρικατουρίστικα πιάτα, με κάποιες ίσως ευχάριστες εκλάμψεις.

Επιμελώς σχεδιασμένο, αλλά με κραυγαλέες ευκολίες, άρτια εκτελεσμένο, αλλά με παρωχημένο-αλλόκοτο τέλος, με κάποιες σκληρές αλήθειες και εντέχνως πρωτότυπο, το έργο σε χορταίνει αλλά και σε σκιάζει ταυτόχρονα. Ένα πιάτο φρίκης που σερβίρεται σε καλοφαγάδες τρόμου. Ένα πιάτο με μπόλικο ενδιαφέρον και αιμοβόρες εκπλήξεις που αφήνει ως επίγευση μια καυστική διάθεση για κοινωνική κριτική. Ένα μενού με πολλές σπαρταριστές και θριλερικές γεύσεις. 8/10!!!

Νόμιζα ότι βρήκα κάτι ξεχωριστό αλλά δε χωνεύονται τέτοιες υπερβολές. Κρίμα.

Πραγματικά, αναρωτιέμαι ποιος παραγωγός δίνει χρήματα για τέτοιες ταινίες. Κρίμα, γιατί είχε εξαιρετικό καστ. Χάσιμο χρόνου εντελώς.

Καθόλου καλή ταινία, χάσιμο χρόνου και το τέλος απλά ασχολίαστο....το είχαμε δει σινεμά 5άτομα παρέα και όλοι κλαίγαμε τα λεφτά μας... απλά πήγαμε στον Δάντη μετά που ευτυχώς είχε λάιβ... ΔΕΝ ακούμε καν ελληνικά, αλλά ξενερώσαμε τόσο που χρειαστήκαμε κάτι να το ξεχαστούμε.... Το χειρότερο από όλα, είναι ότι με λίγες απλές πινελιές gore ή splatter θα μπορούσε να είναι μια όντως καλή ταινία... αλλά το μόνο που είδαμε είναι να μιλάνε... να μιλάνε και να μιλάνε... κρίμα γιατί περίμενα πολλά περισσότερα από τον Fiennes, γιατί πλέον παίζει σε πολύ λίγες και στοχευμένες παραγωγές.... 2/10

Πολυ φασαρια για το τιποτα.Εχουν πει ενα σωρο ,την βραβευσανε αλλα δεν ... 

δεν με τρελανε .περιμενα πολυ περισσοτερα απο αυτα που εχω ακουσει

     Eνα 5άρι και πολύ της είναι!!!! Κάθε ταινία αξιωσεων προσπαθει να ανοίξει εναν διάλογο με τους θεατές να εκφρασει  σειρά προβληματισμών ,ερωτωαπαντησεων, να δώσει εστω και μεσα απο μια αρνητική βιαιη κατάσταση, μια εποχή η να καταθέσει την αληθεια της(οπως παραλληλιζοντας με την παρούσα έκανε το επικό κουρδιστό πορτοκάλι το μακρινό πια 1972 που ομως βλεπεται ως συγχρονο σημερα)

     Εδω ομως εχουμε μια συνεχή αδυναμία εκπομπής μιας κεντρικής ιδέας η εκφρασης ενός σκοπου. Κοντολογης το φιλμ πλέει ανερματιστα και άσκοπα μεσα σε μια βίαιη θάλασσα παραβολών που ο μεσος θεατής δεν θα βγάλει νοημα.Δεν θα αναλωθω στο τι θέλει να πει (αν αναλυει το κομφούζιο της Δυτικής κοινωνίας  η τον θανατο της τέχνης απο τον Καπιταλισμό)Και αυτά που λέει δεν τα λέει τοσο ιντριγκαδόρικα  για να ψαχτώ παραπέρα. Ο Ραλφ κατα την γνωμη μου το πάλεψε μεχρι τέλους και η Ανυα επισης(χωρίς να εχει την κλάση του η ακόμη το εκτόπισμα του) αλλά δέν.....το σενάριο και η σκηνοθεσία ηθελαν πολλη δουλειά για να γινει η ταινία που φιλοδοξούσαν να γυρίσουν....

Και επειδη το ειδα  στο σινεμα κλαιω τα λεφτάκια μου......... 

Ήθελα να γράψω πολλά για το "Μενού" αλλά επειδή πέρασε καιρός που το είδα, ξέχασα τα περισσότερα!
3 πράγματα θυμάμαι μόνο:
1) το περίμενα πως και πως αλλά δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες μου.
2) όλα τα credits στην Anya Taylor-Joy που μονοπώλησε την ταινία σε σύγκριση με τον μέτριο Ralph Fiennes.
3) στα μονόπλανα οι backing actors ήταν ενεργοί και συμμετείχαν ως έπρεπε στην ταινία σε αντίθεση με το "Glass Onion" όπου καθόντουσαν σαν αγάλματα και κοιτούσαν το υπερπέραν!
Η σκηνοθεσία δηλαδή ήταν η πρέπουσα σε αντίθεση με το "Glass Onion" που ήταν για πρωτοετείς φοιτητές.
Τα μηνύματα που ήθελε να περάσει, εκτός από την ψυχεδέλεια του Ralph Fiennes, προφανώς είχαν σχέση με τον άπληστο πλουτισμό και τον υπέρμετρο καταναλωτισμό... 5.6/10 από εμένα!!!

Ειναι απο αυτες που ή την λες ακυρη ή διαφορετικη,αναλογα τα γουστα ..παντως σε κραταει!