Amsterdam (2022)

Κωμωδία, θρίλερ, πραγματικά γεγονότα και πολιτική αλληγορία: Ανακατεύοντας υπερβολικά τη σεναριακή τράπουλα και τα αφηγηματικά στιλ ο Ντέιβιντ Ο. Ράσελ βάζει απανωτές τρικλοποδιές στον εαυτό του. Είναι βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία συνωμοσίας που παραλίγο να στοιχειώσει την Αμερική το 1933. Θεωρητικά η ιδέα είναι ακαταμάχητη καθώς συνδέει το ιστορικό περιστατικό της παράδοσης των ΗΠΑ σε ναζιστικά χέρια με τη μυθοπλαστική περιπέτεια τριών αντικομφορμιστών. Όμως ο Ράσελ αδυνατεί να ελέγξει το υλικό του καθώς προβαίνει σε μια άνιση και ανοικονόμητη αφήγηση όπου οι γραφικοί χαρακτήρες και τα γκροτέσκα συμβάντα συναγωνίζονται σε αφέλεια. Ελάχιστες καλές ιδέες, σκόρπιο χιούμορ και μπόλικο ξοδεμένο ταλέντο (ούτε ένας, ούτε δύο αλλά μια δεκάδα πρωτοκλασάτων ηθοποιών αναλαμβάνει τους βασικούς ρόλους) είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας φλύαρης και κοινότυπης εντέλει ταινίας.

Ταινία εποχής με δράση, συνδυασμένη με χιούμορ και δράμα σε δόσεις, με τον Ο. Ράσελ να θέλει να ρίξει το δικό του βιτριολικό σχόλιο στην κατάσταση της Αμερικής του σήμερα, βάζοντας στο επίκεντρό της να χτυπάει η καρδιά μιας δυνατής φιλίας μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών της. Τα πράγματα εξελίσσονται γρήγορα από μια ανάλαφρη whodunit ταινία σε ένα πολιτικό θρίλερ για την άνοδο του φασισμού στην Αμερική την δεκαετία του ’30. Είναι εμπνευσμένη από το Business Plot, μια πολιτική συνωμοσία του 1933, στην οποία Αμερικανοί επιχειρηματίες και τραπεζίτες σχεδίαζαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα για να ανατρέψουν τον πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβελτ και να τον αντικαταστήσουν με μια οργάνωση βετεράνων φασιστών με επικεφαλής τον Σμέντλεϊ Μπάτλερ, υποστράτηγο του Σώματος Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Ο Μπάτλερ το 1934 αποκάλυψε την συνωμοσία ενώπιον της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ στην Ειδική Επιτροπή Αντιαμερικανικών Δραστηριοτήτων.

Πολύ νωρίς αρχίζει να τη φορτώνει με κάθε είδους υποπλοκή και καινούργιους χαρακτήρες, προσθέτοντας συνεχώς και παραπάνω πινελιές σε έναν ήδη υπερφορτωμένο πίνακα, καθώς πετάγεται από την κωμωδία στο δράμα, στο μυστήριο, στο θρίλερ, και στην ρομαντική κομεντί χωρίς την παραμικρή πειθαρχία. Το κείμενο είναι σαν να προσπαθεί υπερβολικά πολύ να εντυπωσιάσει με εξυπνακιδισμούς, και αυτό έχει ως συνέπεια να λείπει η φυσικότητα στους διαλόγους και στην περιγραφή των χαρακτήρων. Δυστυχώς, και πάλι όμως, κανένας από το καστ δεν διασώζει ένα ασύνδετο σενάριο που περιέχει, όμως, μια πολύ αιχμηρή και απροκάλυπτα “πιπεράτη” ιστορία. Όπως σε κάθε ταινία του Ο. Ράσελ, έτσι κι εδώ, οι ερμηνείες είναι σχεδόν υποδειγματικές, με το τρίο των πρωταγωνιστών Κρίστιαν Μπέιλ, Μάργκο Ρόμπι και Τζον Ντέιβιντ Γουάσινγκτον να προσδίδουν ενθουσιασμό και γοητεία, πλαισιωμένοι από ένα απίστευτο cast (μέχρι και τον Μάικ Μέγιερς να υποδύεται πράκτορα της ΜΙ6, βλέπουμε και έναν εκπληκτικό Ρόμπερτ Ντε Νίρο να μοιάζει να πιστεύει στο όραμα του σκηνοθέτη του), σε μία υπόθεση που προσπαθεί να συμπεριλάβει πολλά κινηματογραφικά είδη όχι πάντα με επιτυχία.

Εκπληκτική δουλειά έχει γίνει επίσης στην καλλιτεχνική διεύθυνση, που είναι γεμάτη πλούσιες λεπτομέρειες, αλλά και στα κοστούμια, που είναι μεν εποχής αλλά παίζουν ελαφρώς και με σύγχρονες σχεδιαστικές αντιλήψεις. Κακά τα ψέμματα, περιέχει ουκ ολίγα έξυπνα τοποθετημένα συστατικά που καθιστούν την παρακολούθηση ευχάριστη, αλλά η επιλογή τού να μη γίνει μια πιστή αλλά μια ελεύθερη καταγραφή των συμβάντων, αποδυναμώνει τη σημειολογία, έτσι καταντάει ένα συνονθύλευμα ιδεών που συνδέονται αλλά και αλληλοαναιρούνται ταυτόχρονα. Μια σάτιρα με ένα δυνατό και ελπιδοφόρο μήνυμα για τις σκοτεινές μέρες του σήμερα με σημαία την δύναμη της αγάπης, κάτι που δυστυχώς πνίγεται κάτω από μια υπέρμετρη φιλοδοξία ενός σκηνοθέτη για μια ακόμα larger than life ταινία. 6.5/10!!

Αν και η ταινία του David O. Russell παρουσιάζει κάποια σύγχυση ως προς τον χαρακτήρα της, από κωμωδία μέχρι φιλμ νουάρ έως θρίλερ και δράμα εποχής, έχει μια γοητεία που με κράτησε και αυτό κυρίως στον Christian Bale, ο οποίος μεταμορφώνεται, ακόμα μια φορά, οικειοποιείται υπέροχα έναν ιδιόρρυθμο χαρακτήρα με ανακατωμένα μαλλιά, γυάλινο μάτι, λοξή και τεταμένη στάση ....
Κάποιες ιστορικές αναφορές δεν λειτουργούν θετικά στην πλοκή, περνούν μάλλον αδιάφορα στο σύνολο της ταινίας, ενώ ο θεατής την δέχεται πολύ καλύτερα ως μια μαύρη κωμωδία.

Να συμπληρώσω ότι η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα.
Το 1933 μια ομάδα τραπεζιτών και χρηματιστών της Wall Street επιχείρησε να ανατρέψει τον πρόεδρο Roosevelt για να επιβάλει ένα φασιστικό καθεστώς.

         Την ειδα στο σινεμά μόλις κυκλοφόρησε.....Την ξαναείδα ομως και εδω για να αποκρυσταλώσω γνωμη. Καταρχήν μου άρεσε με την ελειματικότητα του στόχου της και την ελλειπτικότητα του χαρακτήρα της. Με κατέβαλε ομως η ρηχότητα του σεναρίου. Ε ναι δεν "εχει να πει" . Τελικά ειναι μία πλούσια και φιλόδοξη παραγωγή που παραμένει στίς καλές προθέσεις. Αν τελειώσει και αναρωτηθεις τι είδες και τι θα θυμάσαι, μάλλον θα ψάχνεσαι για ώρα.....Δεν θέλω να περάσω το φίλμ απο κρισάρα.......Στο πλαίσιο του διασκεδαστικού σινεμά ειναι καλή.Εκθαμβωτικη γυναίκα η Ρομπυ. Ο γυναικείος γενικά παράγοντας κλέβει την παράσταση.....Σε τι  στόχευε το φίλμ? να περάσει καλά ο κόσμος? αν η απαντηση ειναι ναι, ευστόχησε αλλιως ειναι ενα φλύαρο φίλμ.....Ολες οι απαντησεις δεκτές....Δειτε το 

Δεν αντεξα να την δω ολοκληρη ,ηταν κουραστικη