Τα πάντα όλα / Everything Everywhere All at Once (2022)

Η Ταινία για μένα ήταν Καταπληκτική -θεότρελη-πρωτότυπη-παράξενη-κωμική σκηνοθετικά ναι, ενδιαφέρουσα όμως στο τι θέλει να μας δείξει με μια πολύ πολύ πολύ Διαφορετική ματιά με πολλές αλληγωρίες και μεταφορές...φυσικά μιλάει για τις επιπλοκές στην ψυχική Υγεία, για το τραύμα των γενεών και για τις πληγές που προκαλούνται από τη μια γενιά στην άλλη. Τον τρόπο με τον οποίο η κλινική κατάθλιψη και η ΔΕΠΥ μπορεί να προέλθει από αυτό. 

Θεότρελη, υπερβολική, αχαλίνωτη, ξέφρενη, ιδιαίτερη, παράξενη, περίπλοκη, αλλά και ακαταλαβίστικη φανταστική υπαρξιακή περιπετειοκωμωδία. Μια meta-κωμωδία ευφάνταστων μυαλών (σε LSD επιληψία), καυστική κριτική του αμερικανικού ονείρου, είναι και μία τολμηρή προσπάθεια υπερφιλόδοξων προθέσεων αυτό που προσπαθεί να κινηματογραφήσει το δίδυμο των σκηνοθετών Ντάνιελ: να εισάγει δηλαδή την λογική του multiverse θέλοντας να εγείρουν το ενδιαφέρον του θεατή να… σκεφτεί, θέλοντας να συνδυάσουν το χιούμορ με ένα γενικότερο "μήνυμα" για το νόημα της ζωής, προσπαθώντας να μιλήσουν χαοτικά για την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την οικογένεια, το εργασιακό άγχος και πολλά πολλά άλλα, τα πάντα όλα που λέει και ο εύστοχος τίτλος σε ένα γαϊτανάκι ορισμένων ευρηματικών ιδεών που πολύ γρήγορα όμως αποδεικνύονται εντελώς παράταιρες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα η μπάλα να χαθεί από ένα σημείο και έπειτα.

Ο αστείος χαρακτήρας της ταινίας επικρατεί για το μεγαλύτερο μέρος της και έπειτα δίνει τη θέση του σε ένα πιο σκεπτόμενο μέρος, που αναλύει την ανθρώπινη ύπαρξη και τις ανθρώπινες σχέσεις, πατώντας για την ανάπτυξη του πάνω στο πολυσύμπαν. Έτσι, ο χαρακτήρας της ταινίας δεν είναι ιδιαίτερα ισορροπημένος. Σατιρίζει ανελέητα όλη τη superhero μυθολογία, χωρίς να χάσει στιγμή τον σαρκαστικά αλληγορικό παραλληλισμό του με την απλή, κοινότοπη αστική καθημερινότητα (η εφορία ως η μήτρα του απόλυτου κακού, τα παράλληλα σύμπαντα ως ένα άλλο διαδίκτυο, το χάσμα των γενεών ως η ύστατη υπερηρωική δοκιμασία).

Όλες αυτές οι θεματικές μπαίνουν στο μπλέντερ (ή στον κάδο των πλυντηρίων της Εβελιν) μαζί με μία σειρά από παραληρηματικές ιδέες για το σχεδιασμό των παράλληλων κόσμων (καταδιώξεων, πάλης, μεταμόρφωσης χαρακτήρων, σκηνογραφίας, ενδυματολογίας), δεκάδες κινηματογραφικές αναφορές (από το Matrix, το Kill Bill, και το Wong Kar Wai, μέχρι το Persepolis, και τον Ρατατούη) και μία Μισέλ Γιέο που είναι η ψυχή και η καρδιά της ταινίας (σαφώς επιλεγμένη πρωταγωνίστρια για να αυτοσαρκαστεί τον εαυτό της και αφήνεται σ' αυτό τον ρόλο να κάνει ότι θέλει ελεύθερα χωρίς περιορισμούς) να τα βάζει και με την τίγρη και τον δράκο και όλο τους το σόι. Θα βοηθούσε μία καλύτερη επιλογή συμπρωταγωνιστή (ο Κε Χουι Κουάν είναι τόσο αταίριαστος με την Γιέο - δεν "γράφει" σε κανένα σύμπαν, ενώ και οι λοιπές ερμηνείες είναι στα όρια της παρωδίας) και μία σκηνοθετική καθοδήγηση της Γιέο να μην ερμηνεύει τόσο σχηματικά τις νευρώσεις της ηρωίδας της (στον κανονικό της κόσμο).

Ένα παραλήρημα χωρίς αρχή και μέση και με ένα τέλος απογοητευτικά γειωμένο, ένα ντελιριακό αφήγημα χωρίς κανόνες, που προσπαθεί να μιλήσει για σχεδόν τα πάντα με έναν τρόπο που έχει μέσα του και κωμωδία και δράμα και μεταφυσικό και σουπερηρωικό, ένα αλληγορικό υβρίδιο αλλεπάλληλων φαντασιακών ανατροπών, με σινεφίλ αναφορές, προσπάθεια να σατιρίσει τα μαρβελικά πολυσύμπαντα, να αναφερθεί σε πολλές καθημερινές και διαχρονικές παθογένειες της οικογένειας. Μας λέει, ότι το πολυσύμπαν μπορεί να περιέχει άπειρη ποσότητα πόνου και στενοχώριας, αλλά περιέχει επίσης άπειρη δημιουργικότητα, πάθος, ομορφιά, αλλά και συναισθηματική επαφή. Που όμως όλα αυτά για να σε ταξιδέψουν απαιτούν συγχρονισμό, όραμα και ικανότητα και δυστυχώς δεν τα έχει όσον αφορά τη νοηματική τους σύνδεση και την απλοϊκή εξήγησή τους που υπερφορτώνουν το πόνημα αγνοώντας βασικούς κώδικες αφήγησης, ενώ παράλληλα συνθλίβεται από την μεγάλη της διάρκεια. Διαθέτει μερικές εντυπωσιακές και πρωτότυπες στιγμές, ενώ ιδιαίτερα επιτυχημένη κι εμπνευσμένη είναι η σκηνοθεσία της ταινίας με τη δράση να καλύπτει με κινούμενη κάμερα αρκετές κοφτές αλλαγές και χρήση πλάνων που δημιουργούν έναν μανιώδη-φρενήρη ρυθμό, ωστόσο δεν καταφέρνει ποτέ το μίγμα να δέσει και η ταινία να απογειωθεί, αν και οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αν το περιεχόμενό της δε σας ακουμπήσει συναισθηματικά, η εικόνα, το μοντάζ κι ο ήχος θριαμβεύουν. 5.5/10!!!

Κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου (Michelle Yeoh), δεύτερου αντρικού ρόλου (Ke Huy Quan), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jamie Lee Curtis), αυθεντικού σεναρίου και μοντάζ. Χαράμισαν τα Όσκαρ σε μία πατάτα με λίγα λόγια.

Πραγματικά χαμένος χρόνος... Μην μπείτε στον κόπο καν

Μπέρδεμα μεγάλο, ασχολείται με πολλά πράγματα ταυτοχρόνα και προσπαθεί σαν ζογκλερ να τα αναδείξει όλα από λίγο, αλλά τα πάντα όλα και ταυτοχρόνα τίποτα, δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν. Η Κέρτις δίκαια πήρε επιτέλους το όσκαρ, απίστευτη ερμηνεία. Θεωρώ πως η ταινία πετυχαίνει, κυρίως στο εξωτερικό και όχι τόσο εδώ στο ελληνικό κοινό από ότι φαίνεται, γιατί καταφέρνει να είναι πρωτότυπη, σε μια εποχή που όλα είναι είτε remake είτε reboot. Υπάρχει μπόλικη φαντασία και δημιουργικότητα, αν έβγαζε λίγο παραπάνω νόημα, θα την εκτιμούσα προσωπικά περισσότερο.  Ακόμα και το φινάλε με μπέρδεψε.  Θεωρώ ότι είναι μια ταινία, που ναι μεν δεν ξεχνάς, αλλά δύσκολα θα βάλεις τον εαυτό σου σε διαδικασία να την δει και 2η φορά. 7/10

 κατα την ταπεινη μου αποψη η ταινια ειναι υπέροχη.
δεν ειναι η ταινια που θα την δεις για να περασεις ευχαριστα την ωρα σου ,δεν λειτουργει έτσι.Πρέπει να την νιώσεις. Ενώ έχει κωμικα στοιχεια δεν ειναι καθεαυτου κωμωδια ενπεριέχει σχεδόν ολα τα γνωστα ειδη ταινιών (δράση δράμα κωμωδία, φαντασίας ) πολλους συμβολισμους και δημιουργικότητα,  διαπραγματεύεται τα χαμένα όνειρα τα "what if's" την βαρια καταθλιψη,  το οτι NOTHING REALLY MATTERS κ το αντιθετο αυτου.  

 Η πιο τρέλη κ πρωτοτυπη ταινια που εχω δει τα τελευταια χρόνια.

 7/10 απο μένα .

έχει αφαιρεθεί.

Επειδή μόλις την είδα, και είμαι ακόμα στο κλίμα: η ταινία αξίζει πολλά βραβεία... στον κώλο του σκηνοθέτη! (συγνώμη, το δανείστηκα από τη σκηνή που παλεύουν με τα βραβεία στον κώλο. Ναι, τέτοια φάση!)
Δεν ξέρω γιατί, αφού είχε να πει κάποια «πραγματάκια», διάλεξε τον γελοιοδέστερο τρόπο που μπορούσε.

Αυτή η ταινία είναι ντροπή ακόμα και στην ιδέα ύπαρξης παράλληλων συμπάντων. Το μόνο που με κράτησε να την δω σε όλο το πολυσύμπαν είναι η πολύ καλή ερμηνεία της Τζείμι Λι Κέρτις

Εκανα το λάθος (γιατί περί λάθους και μάλιστα χοντρού πρόκειται) και πήγα στο θερινό να το δώ πιστεύοντας ότι στην χειρότερη θα ήταν μιά σαχλαμαρίτσα που θα με έκανε να χαμογελώ για κανά δίωρο....Εκτός απο την γκρίνια της παρέας μου ,είχα και την κακοποιητική  έμπνευση του σεναρίου της ταινίας πού μπέρδεψε χίλια πράγματα θεωροντας οτι θα ειναι διασκεδαστική.....Δεν ήταν και ας ειχα την καλή διάθεση να την δω θετικά....Αλλα και καθε αντίθετη γνώμη δεκτή.....Χαμένος χρόνος για μένα....