The Worst Person in the World / Verdens verste menneske (2021)

Επίλογος για μένα:"όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα!"

Η ζωή τα έχει όλα: αγάπες, έρωτες, χαρές, σεξ, στεναχώριες, θυμό, λύπη, διασκέδαση, θλίψη, θάνατο, οικογένεια, εργασία, ανθρώπινες σχέσεις, τα πάντα όλα.
Όλα μα όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα γεννιούνται, μεγαλώνουν, αλλάζουν, ωριμάζουν, τροποποιούνται, φτάνουν στα άκρα, χάνονται, εξαφανίζονται μέσα στην ψυχή μας κατά την χρονική διάρκεια της ζωής μας, τα ίδια ακριβώς περνάει και η ζωή μας.
Ζωή = συναισθήματα, χωρίς συναισθήματα δεν είσαι ζώντας οργανισμός!
Η ζωή όμως τρέχει με γοργούς ρυθμούς, δεν περιμένει, είναι απρόσμενη, ανεξέλεγκτη, κρύβει εκπλήξεις, δεν ελέγχεται, δεν οδηγείται/καθοδηγείται, ανεξαρτήτως ΑΝ πάρουμε από μόνοι μας όλες τις αποφάσεις και κάνουμε μόνοι όλες τις τελικές μας επιλογές, η ζωή μας και πάλι θα λοξοδρομήσει γιατί απλά δεν ζούμε μόνοι στο Σύμπαν, τα γεγονότα και το μέλλον είναι διαδραστικά, θεωρία του Χάους, το φαινόμενο της πεταλούδας, πολλά μεν εξαρτώνται από εμάς σε σημαντικό βαθμό, αλλά όχι όλα!!
Άσε που με όσα γίνονται καθημερινά στην Ελλάδα, πολλές φορές σκέφτομαι οτι από τύχη ζούμε!!!
Να ζώ στη Νορβηγία, μια υπερασφαλή χώρα με το υψηλότερο "βιοτικό επίπεδο" παγκοσμίως όπου σε βλέπουν στεναχωρημένο στην δουλειά και σε δίνουν 1 μήνα άδεια να "ξεκουραστείς" για να σου ανεβεί η ψυχολογία ή σε πιάνουν να κλέβεις και σε στέλνουν διακοπές στην Ίμπιζα, σε μια χώρα όπου αλλάζεις 10 σχολές και 50 επαγγέλματα όποτε γουστάρεις χωρίς να ξεμένεις από λεφτά, ε να κάτσω και στα 30+ και στα 40+ να το φιλοσοφήσω αφού δεν έχω άλλες έγνοιες. άγχη και προβλήματα στην ζωή μου...
στην χρεοκοπημένη Ελλάδα όμως με τα 10ετή μνημόνια, την αέναη οικονομική κρίση, με τους μισθούς των 3 κ 60, την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τα κουπιά και τις γαλέρες στον ιδιωτικό τομέα, που δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει αύριο, αν θα ντυθούμε στα χακί ή θα πάμε στο εργασιακό μας σκλαβοπάζαρο, τί να φιλοσοφήσεις και τί σχέδια να κάνεις?
Πάλι καλά να λέμε που ζούμε σε μία πανέμορφη χώρα με τον ήλιο να μας χαμογελά, την θάλασσα να μας δροσίζει, τον καλό καιρό να μας γλυκαίνει, τα παγκάκια στις πλατείες και τις παραλίες για να πίνουμε τον καφέ μας, τα καφενεία και τα τσιπουράδικα για να πίνουμε κανα ποτηράκι με τους φίλους μας!

Όσο για την ταινία, λίγο τα σχόλια των αγαπητών συμφορουμιτών, λίγο η πολύ υψηλή βαθμολογία στο IMDB, με κέντρισαν το ενδιαφέρον να δώ μια ταινία μιας κατηγορίας που αποφεύγω κατά 95%, πρέπει να είναι αριστουργηματικό έργο τέχνης μια αισθηματική/ρομαντική κομεντί για να την δώ, και η συγκεκριμένη ταινία ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλή, άρτια και ποιοτικά στημένη κινηματογραφικά, σενάριο απεχθές μεν για μένα, αλλά σκηνοθεσία, ερμηνείες, διάλογοι, φωτογραφία, ειδικά οι 2 σκηνές του παγωμένου πλήθους και των μανιταριών, ήταν ΚΟΡΥΦΗ. Νο1 όμως για μένα ήταν η εκπληκτική μουσική της ταινίας, φοβερό soundtrack, ακόμη και στο κεφάλαιο του θανάτου, το μελαγχολικό πιάνο ήταν φανταστικό!!
Συμπάσχω τον 45άρη και τον καφετζή, πολύ καλά παιδιά και άξιοι γονείς πιστεύω, δεν συμπάσχω προσωπικά την κοπέλα, άλλη κουλτούρα και σχεδόν 20 χρόνια διαφορά ηλικίας, στηρίζω την άποψη της οτι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει (αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους, να μην ζεί εις βάρος των άλλων και να μην καταστρέφει τις ζωές των άλλων), στο μόνο που συμφωνώ 100% μαζί της είναι στο "να είσαι πάντα ο εαυτός σου".
Ευχαριστώ και πάλι όλους τους αγαπητούς σινεφίλ για την πρότασή τους, 9/10 από εμένα!!

Δυσκολη ταινία γιά κριτική, χωρις να υποκύψεις σε στερεότυπiκες διαπιστώσεις. Οι άνθρωποι συνήθως είναι "κινούμενη άμμος" στα συναισθηματικά τους και οι σταθεροί χαρακτήρες αποκτούν το προσωνύμιο βαρετος και προβλεψιμος......Μου άρεσε η ταινία. Την βρηκα αυθεντικη και γνησια αφτιασίδωτη...Με κερδισε και η γλυκυτατη πρωταγωνίστρια......Σε αυτά που λεει η φιλη η chinephile22 να προσθέσω οτι ο Ερωτας ακόμη και οταν πονάς ειναι μοναδικό συναίσθημα.....Και η ανοδος και η πτωση μας κάνουν να νοιωθουμε ζωντανοί.....Δεν επιδέχεται αφορισμούς η σεναριακή ιδέα....Ολα τα κάνουμε για να είναι αιώνια αλλα κατα βαση όλα ειναι εφήμερα.....θέλει μια εμπειρία ζωης η ταινία για να θεαθεί...Για να κατανοηθεί θελει πολλα παραπάνω και δεν ισχυρίζομαι οτι την κατάλαβα........Αξιοθέατη.....

Πώς πραγματικά γίνεται κάποιος αυτό που είναι;
Είναι δικές του οι ενέργειες και οι αποφάσεις που εφαρμόζει είναι στοχευμένες και προγραμματισμένες ή είναι μάλλον σύμπτωση και εξωτερικές επιρροές που καθορίζουν την πορεία του στη ζωή; Είναι κύριος του πεπρωμένου του ή βρίσκεται αβοήθητος στο έλεος της μοίρας.
Χωρισμένη σε δώδεκα κεφάλαια συν έναν πρόλογο και έναν επίλογο, η ταινία του Νορβηγού σκηνοθέτη Joachim Trier αφηγείται τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας που μόλις αρχίζει να βρίσκει το δρόμο.
Παρόλο που το θέμα είναι κάπως βαρύ, και η ιστορία της Julie είναι γεμάτη θλίψη, ο σκηνοθέτης κρατάει την σωστή ισορροπία μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, με όμορφους διαλόγους,
Η Renate Reinsve που είναι στο επίκεντρο της ταινίας, δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Κουραστικη κατα την γνωμη μου λογω της μεγαλης διαρκειας αλλα και τις παραξενης οπτικης του δημιουργου της.Οι αναζητησεις μιας κοπελας που δεν ηξερε τι ηθελε......

Ωραία, με φρέσκια ματιά, ωραίες ερμηνείες και διαλόγους. Πραγματεύεται με ωραίο τρόπο κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα στο δίπτυχο έρωτας-θάνατος, με καθαρότητα, ειλικρίνεια και ρεαλισμό.