Mon oncle (1958)

Γλυκύτατη ταινία με έναν Ζακ Τατί χάρμα οφθαλμών! Αστεία, κριτική, με ανθρώπινο μήνυμα, συγκινητική, ύμνος στην απλότητα της ζωής, στα βασικά αισθήματα των ανθρώπων που χάνονται μέσα στον φουτουριστικό πνίξιμο των καιρών. Χωρίς να κάνει κοιλιά, χωρίς μελοδράματα ή φθηνούς αστεϊσμούς, ο Ζακ Τατί δίνει στο κοινό μία ταινία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Η ταινία ενεργεί ως χιουμοριστική κριτική προς την αναπτυσσόμενη μοντερνιστική αρχιτεκτονική που στα τέλη τις δεκαετίας του 1950 αποτελούσε την προδιαγεγραμμένη δομική σύνθεση των προαστίων του Παρισιού. Παράλληλα όμως η ταινία αποτελεί και μια μεταφορική αντίδραση στη σχολή του γλωσσολογικού δομισμού, που εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη άνθηση. Χωρίς να πει κουβέντα σε όλη την ταινία, μας υπενθυμίζει ότι στο σινεμά το γέλιο το παράγει η κάμερα και το απελευθερώνει ο ηθοποιός με τους πιο απλούς εμβρυακούς τρόπους. Γνήσιος συνεχιστής του Τσάπλιν και του Κίτον, ο Ζακ Τατί μπολίαζει μαεστρικά τις αξίες και τα πιστεύω του στο αυθόρμητο και πηγαίο χιούμορ του καυτηριάζοντας δυναμικά την σύγχρονη πραγματικότητα και το δεδομένο ως αξία και ως αναγκαιότητα. Έτσι, ο Ζακ Τατί είναι απολαυστικός στον ρόλο του και δικαίως πλέον θεωρείται ως ένας από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου, ο οποίος απέσπασε το 1977, ένα τιμητικό βραβείο Σεζάρ, για το σύνολο της σπουδαίας καριέρας του. Εξάλλου, το χιούμορ σπάει τα δεσμά του σύγχρονου ανθρώπου που ζει σαν μηχανή και απενοχοποιήει την ανάγκη του για χαλαρότητα, χαβαλέ, τεμπελιά και αυθορμητισμό. Αυτή η παιδικότητα που λείπει από τον άνθρωπο του σήμερα βρίσκεται στα χέρια και στο μυαλό του Τατί. Μια ταινία γεμάτη τρυφερότητα και όμορφα συναισθήματα, που υμνεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. 8/10!!