Destination Wedding (2018)

Είναι μία πολύ εκκεντρική, παράξενη και ιδιαίτερη ταινία, γυρισμένη και φτιαγμένη εξ' ολοκλήρου για τους δύο πρωταγωνιστές Keanu Reeves και Winona Ryder, που πέρα ότι υπάρχει ακατάπαυστη ομιλία, σαν να έχουν φάει γλιστρίδα, ατελείωτοι αλλά αξιόλογοι διάλογοι, με αρκετή δόση υπερβολής (απορώ πώς τα αποστήθισαν όλα αυτά τα λόγια) με νόημα ωστόσο, πετυχημένοι, προσεγμένοι, έξυπνοι, με λογική και με αρκετά χιουμοριστικό χαρακτήρα σε πολλά σημεία τους (και με κρύο ή αδιάφορο σε άλλα), το γεγονός, ωστόσο, του ότι δεν ξετυλίγει μία ουσιώδης υπόθεση ακόμα κι αν είναι αισθηματική κομεντί με στοιχεία κωμωδίας, την κάνει ιδιαίτερα αργή και ισχνή σκηνοθετικά για κάποιους, -εγώ την βρήκα ενδιαφέρουσα και ξεχωριστή για το είδος της- βαριά, κουραστική, γιατί βαριέσαι να διαβάζεις συνέχεια τους υπότιτλους (που παρεμπιπτόντως πρέπει να ήταν εξαιρετικά δύσκολη μετάφραση με την απίστευτη φλυαρία των δυο τους) και να μην προλαβαίνεις να βλέπεις καθόλου εικόνα, γιατί αν χάσεις μία πρόταση χάνεις όλο το νόημα και τη σύνθεση των λεγομένων τους.

Οι ερμηνείες είναι ασύλληπτες και των δύο, να κρατάνε έναν τόνο κι έναν ρυθμό όσο μιλάνε, να μην παίρνουν ανάσες και να υπεραναλύουν τα πάντα με διεξοδικό τρόπο, να αμπελοφιλοσοφούν, να κάνουν υποθέσεις και να σχολιάζουν το καθετί, σαν δύο περίεργοι, γεροξεκούτηδες που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν και να ασχοληθούν, παρά μόνο να τσακωθούν, να μισηθούν στην αρχή και μέσα από τους καβγάδες και τα τυχαία συμβάντα που προκύπτουν, να εμφανιστεί ένας δυνατός και φλογερός έρωτας, που ωστόσο, δε θα σταματήσει την σπαστική συνήθειά τους να συμφωνούν, αλλά και να διαφωνούν ταυτόχρονα για όλα τα θέματα και ζητήματα που απασχολούν τόσο τους ίδιους όσο και τον γάμο του φίλου του μεν και πρώην γκόμενο της δε στον οποίο παρευρέθηκαν και έτυχε να συναντηθούν και να ξεκινήσει αυτό το λογοπαίγνιο που κατέληξε εκεί που κατέληξε. Η χημεία τους είναι ανεπανάληπτη, οι εκφράσεις τους, οι κινήσεις τους, η γλώσσα του σώματος, ακόμα και τα χαρακτηριστικά και τα συναισθήματα που εκπέμπουν, δείχνουν δύο ιδιαίτερα εγωκεντρικούς, πεισματάρηδες, κυνικούς, εγωιστές, αλαζονικούς, αλλόκοτους και αλλοπρόσαλλους ανθρώπους που προσπαθούν να συμβιώσουν και να βρουν μία κοινή και συμβατική γραμμή, αφού δύο εκ δια μέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, αναγκάζονται να συνυπάρξουν για ένα Σαββατοκύριακο, με ότι επιπτώσεις έχει για την πορεία τους και τον περίγυρό τους.

Μας παρουσιάζει η ταινία δύο κλειστούς αντικοινωνικούς, πικρόχολους, κουτσομπόληδες, ναρκισσιστές, με πολλά κόμπλεξ ανωτερότητας με αρκετά προβληματάκια και αποδεικνύεται περίτρανα και έμπρακτα την παροιμία που λέει ότι τα ετερώνυμα έλκονται και πώς ξαφνικά μπορούν να βρουν μία δίοδο επικοινωνίας και να ταιριάξουν απόλυτα μεταξύ τους. Δε μου άρεσε, σαν παρατήρηση αυτό, το γεγονός, ότι δε συμμετείχαν και δεν είχαν ενεργό ρόλο, ούτε μιλούσαν, ούτε λαλούσαν οι άλλοι ηθοποιοί και στην ουσία είναι σαν να μην υπήρχαν δευτερεύοντες ρόλοι ή παίζανε και χρησιμοποιούνταν ως κομπάρσοι. Μπορείς να πεις και να γράψεις πολλά γι' αυτό το έργο, δεν ξέρω από που να το πιάσω και που να το τελειώσω, είναι πολύ αντισυμβατικό και οξύμωρο σαν σενάριο, γιατί πολλοί εντοπίζουν κοινά σημεία της προσωπικότητάς τους μέσα και ταυτίζονται πολλοί μαζί τους και με πολλά που λένε που βγαίνουν μέσα από τη ζωή, την καθημερινότητα, τα άγχη, υπαρξιακά και ηθικά διλήμματα ανακύπτουν, ερωτηματικά που σε ταλανίζουν και σε μπερδεύουν, τρόπους και συνήθειες που θεωρείς δεδομένα. Πάντως σε γενικές γραμμές, σοβαρή ή ευχάριστη ιστορία δεν υπήρχε, απλά έδειξε δύο άτομα, που είναι η νύχτα με τη μέρα, να έρχονται κοντά και να ερωτεύονται παράφορα και να εξαρτιούνται μεταξύ τους, μέσα από εκτεταμένες συζητήσεις και άπειρους διαλόγους που έκαναν σ' ένα απλό ταξίδι και εστίασε στο ανθρώπινο μέρος, ώστε να σκεφτούμε, να αφουγκραστούμε και να προβληματιστούμε με όλα αυτά που ειπώθηκαν και όχι τόσο να απολαύσουμε ένα κινηματογραφικό σενάριο που πρέπει να στηρίζεται σε μία μυθοπλασία. 6/10!!!

Ωραίο σενάριο, ο Κιάννου παίζει πολύ καλά το ίδιο και η Γουαηνόνα, καλή σκηνοθεσία, καλή μουσική. Για να περάσεις χαλαρά και ευχάριστα μιάμιση ώρα ότι πρέπει. Εχει χιούμορ, καλούς διαλόγους, σου αφήνει ένα όμορφο αίσθημα. Μια απλή και όμορφη ταινία. Μ΄αρεσε.

η αληθεια ειναι οτι με κουρασε λιγο γιατι δεν σε κραταγε τοσο σαν ταινια, εξελισσεται πολυ αργα..δν θα την προτεινα σε καποιον

δεν έχει γρήγορη εξέλιξη, αλλά βλέπεται. όχι από τις καλύτερες στιγμές των πρωταγωνιστών, αλλά διαπραγματεύεται τη μοναξιά και τα αίτιά της...