Αυστηρώς κατάλληλο (2008)

Το σινεμά των Ρέππα και Παπαθανασίου είναι ξεκάθαρο, στρατευμένα κωμικό, επικίνδυνο να χαρακτηριστεί πολλές φορές ως εμμονοληπτικό. Βασιζόμενοι κυρίως στην ατάκα, το αιχμηρό και ακραίο χιούμορ που διαθέτουν, σχολιάζουν σε κάθε τους ταινία τη τότε ελληνική πραγματικότητα με το δικό τους καυστικό τρόπο. Παρουσιάζουν ένα ευφυέστατο σενάριο, με μοναδικές ερμηνείες από γνωστούς και δημοφιλείς ηθοποιούς να το απαρτίζουν, έχει ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα με γέλιο σε πολλές σκηνές μέχρι δακρύων, απόλυτη θεατρική σκηνή που η πρωταγωνίστρια δε μπορεί να θυμηθεί τα ρώσικα ονόματα έχει τρομερή πλάκα, δε με πείραξε καθόλου το γεγονός που βρίζανε, οι καυστικές ατάκες δίνουν και παίρνουν και ένα μπάχαλο επικρατεί γενικά. Εδώ οι δύο σκηνοθέτες καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα της εγχώριας (και όχι μόνο) κινηματογραφίας κάνοντας ταυτόχρονα αμέτρητες αναφορές στο παγκόσμιο σινεμά, από το Federico Fellini μέχρι την Τίνα Σπάθη. Και δε διστάζουν να βάλουν στο στόχαστρό τους ακόμα και τις δικές τους ταινίες. Δείγμα αυτού αποτελεί το γεγονός του χαρακτηρισμού που προσδίδει ένας εκ των νέων τους ηρώων, στην πρώτη κατά σειρά κινηματογραφική τους ταινία αποκαλώντας την λίγο έως πολύ «στείρα επανάληψη των τηλεοπτικών κλισέ», μαρτυρώντας έτσι την ανοχή και των δύο έναντι της αρνητικής κριτικής και την σκέψη ότι κάθε άποψη σε αυτό το χώρο είναι αποδεκτή. Άλλωστε το σινεμά είναι θέμα υποκειμενικό.

Με τον αθυρόστομο λόγο που συναντάμε και στο Safe Sex αφηγούνται την προσπάθεια δυο νέων σκηνοθετών να δημιουργήσουν την πρώτη τους ταινία, με σκοπό να τη στείλουν στις Κάνες. Τελικά τα γυρίσματα ξεκινάνε, όμως τα εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι πολλά…και η δημιουργία της ταινίας θα περάσει από σαράντα κύματα, αποκαλύπτοντας σιγά – σιγά την πλεκτάνη που σχηματίζεται πίσω από την πλάτη τους. Ο προαναφερόμενος λόγος, προκλητικός και δεικτικός μαζί, μοιάζει αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας. Σε καμία περίπτωση δεν είναι επιπόλαια δομημένος, περιττός και ανυπόφορος. Τη βρήκα προσεγμένη σε όλα τα σημεία, κάτι που λείπει από τους Έλληνες σκηνοθέτες, ακόμα μια φορά φροντισμένη σεναριακά, επίκαιρη, με χιουμοριστική και καθαρά κινηματογραφική διάθεση, η οποία εξικοιώνει το κοινό με έναν κόσμο άγνωστο που ποτέ δεν έχει αποκαλυφθεί μπροστά του. Προσοχή όμως: το κάνουν με το δικό τους τρόπο, αυτό που συναντάμε και στις προηγούμενες δουλειές τους. Και ο οποίος, η αλήθεια είναι, δεν αρέσει σε όλους. Όπου και να κοιτάξεις, θα διαπιστώσεις ότι η ταινία φωνάζει το όνομα των δημιουργών της. Και αποκαλύπτει κάποιες φορές ότι είναι ικανοί για περισσότερα και ίσως ουσιαστικότερα πράγματα, φανερώνοντας τη γκάμα των δυνατοτήτων τους. Μία γκάμα η οποία εν μέρει ξεδιπλώθηκε μέσα από το δικό τους Οξυγόνο και συνεχίζει να αποκαλύπτεται μέχρι σήμερα. Παρά τις όποιες αδυναμίες, τις σκηνοθετικές επαναλήψεις και τις κραυγαλέες τηλεοπτικές και εμπορικές σωσίβιες λύσεις, οι Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου πηγαίνουν την κωμωδία τους ένα βήμα μπροστά και δημιουργούν μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες δουλειές τους. 8.5/10!!!

ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος στα καλύτερά του. δεν υπάρχει άλλη σύγχρονη ελληνική ταινια τόσο καλή! εξαιρετικό και πρωτότυπο σενάριο, πάρα πολύ καλές ερμηνείες, γέλιο μέχρι δακρύων. αν δεν την έχετε δει, χάνετε!