The Disaster Artist (2017)

Προσεγγίζοντας από σατιρική σκοπιά τον κόσμο του Χόλυγουντ, την έπαρση και το ναρικσσισμό των ηθοποιών, το στοίχημα της δόξας, αλλά και τους μηχανισμούς προώθησης με τους αντζέντηδες και τις εταιρίες παραγωγής, ο Τζέιμς Φράνκο κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Ρόλου σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ, για μια ταινία που ο ίδιος εκτός από πρωταγωνιστής, σκηνοθέτησε κιόλας. Μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες σύγχρονες προσωπικότητες του Χόλιγουντ, έναν αναμφισβήτητα ταλαντούχο ηθοποιό, αλλά και δημιουργό που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με πολλές και διαφορετικές ταινίες, μάλλον τις περισσότερες φορές όχι με τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αλλά αυτή είναι η πεμπτουσία της κινηματογραφικής δημιουργίας εν γένει: ο πειραματισμός, η ανησυχία, η προσπάθεια, η πίστη σε αυτό που επιχειρείς. Και μάλλον ο Φράνκο βρήκε το «alter ego» του στον Γουίσο, τον οποίο έχει μελετήσει εξονυχιστικά. Με μια σημαντική διαφορά βέβαια: διαθέτει ταλέντο αφού δε φοβάται να αυτοσαρκαστεί, ενώ ο άλλος έχει διαβάσει τον ορισμό μόνο στο λεξικό (και αν). Στην ταινία υπάρχουν κωμικές σκηνές και ο τόνος της φωνής του είναι απίστευτος, τόσο σα χροιά όσο και σα ρυθμός. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι είδε τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες με συμπόνοια και ανθρωπιά, παρά τα προβλήματά τους και τα αρνητικά τους στοιχεία, σαν δύο ονειροπόλους που απλά δεν τα παρατάνε, άσχετα με το αποτέλεσμα.

Ο Γουιζό του Φράνκο είναι ένα μόνιμο αίνιγμα, μια κινούμενη πηγή υστερικού γέλιου και υπόκωφου δράματος, ο χαρακτήρας στον οποίο οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια ολόκληρη η άνιση καριέρα του ηθοποιού και, με διαφορά, ό,τι καλύτερο έχει παρουσιάσει ποτέ. Αποδεικνύεται τελικά ο θρίαμβος του, τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά. Γιατί υπάρχει μια απόλυτη αίσθηση μόνιμου ελέγχου πίσω από την αναρχία της ταινίας και μια ακριβής αίσθηση του χιούμορ πίσω από κάθε φαινομενική χοντράδα. Είναι τελικά ένα love letter προς το περιθωριακό, το παράδοξο, την δημιουργική τρέλα, την δίψα για την πλήρωση του οράματός σου, την ελπίδα που μπορεί ο άγνωστος να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Ένα ασύλληπτα αστείο φιλμ, μαζί όμως και τραγελαφικό, μια λεπτή ισορροπία που διατηρεί μπροστά και πίσω από την κάμερα έχοντας τον απόλυτο έλεγχο σε μια εξ’ ορισμού αναρχική ταινία, λες και ήταν γεννημένος να το κάνει.

Η δημιουργία του είναι η επιβεβαίωση του σινεμά πως το χειρότερο και το καλύτερο μπορούν να συνυπάρξουν για να χαραχτούν ταυτόχρονα στην ιστορία. Εκεί που αποτυγχάνει ο Φράνκο είναι στον τρόπο με τον οποίο σχολιάζει τη βιομηχανία τού θεάματος, μέρος της οποίας είναι και ο ίδιος, όσο «αντισυμβατικός» και να θεωρεί ότι στέκει εντός αυτής. Δυστυχώς, το φιλμ δεν κριτικάρει τίποτα και κανέναν, δεν ακουμπά με κανέναν τρόπο τον ήρωά του, δεν επιχειρεί να «αναλύσει» την προσωπικότητα του Γουίσο, πέραν μιας στερεοτυπικής οπτικής ενός ήρωα υπερφιλόδοξου που ποτέ του δεν αντιλήφθηκε την πλήρη ανικανότητά του να παραγάγει έργο. Απλά, ο Φράνκο δεν νοιάζεται.

Το «Room» όμως είναι στην πραγματικότητα ένα σκηνοθετικό χάλι, έχει μια πλοκή δίχως λογική αφηγηματική συνέχεια, κάκιστες ερμηνείες και τραυματικές ερωτικές σκηνές, ενώ την ίδια στιγμή είναι η απόλυτη ένοχη απόλαυση, μια (άθελά της) ξεκαρδιστική cult ταινία που σήμερα θεωρείται ο «Πολίτης Κέιν» του κακού σινεμά. Η ταινία συνδυάζει ιδανικά την αληθινή ιστορία και τα παρασκήνια από την ταινία που είχε προκαλέσει συζητήσεις, σε συνδυασμό με ένα άτυπο biopic του Tommy Wiseau, με τον ρυθμό να είναι γρήγορος και μέσα σε παραπάνω από 1,5 ώρα να προσφέρει μια πολύ γεμάτη εμπειρία. Τα γεγονότα απεικονίζονται χωρίς να εκβιάζονται καταστάσεις, καταφέρνει να έχει γρήγορες ατάκες, η βιογραφική σάτιρα παρασκηνίων λειτουργεί γιατί είναι αυθεντικά αστεία, γιατί δε φοβάται να κοροϊδέψει τον εαυτό της. Έχει γίνει καλή δουλειά κυρίως στο χτίσιμο της εξέλιξης, ενώ μερικές cameo εμφανίσεις είναι σκέτη απόλαυση. Μπορεί να έχουμε βιογραφικό υλικό, το σενάριο όμως πήρε αρκετές ελευθερίες σε σχέση με τα αληθινά γεγονότα. Δε διεκδικεί τον αριστουργηματικό χαρακτήρα, είναι όμως μέσα σε αποδεκτά πλαίσια και παίζει με την κακή και την καλή φόρμα, αλλά και με το γελοίο που ριζώνει ανάμεσά τους. 7.5/10!!

ενδιαφέρουσα ιστορία και καλή ταινία
αρκετά κατατοπιστική και με ωραία αισθητική
ο Φρανκο στα καλύτερα του, πολύ δυνατός