Once Upon a Time in Venice / Going Under (2017)

Δεν θα μπορούσες να κατονομάσεις ως άλλη μία άστοχη επιλογή κι αυτή του Μπρους Γουίλις, πόσο μάλλον όταν βρίσκεται στο πλάι του ο Τζον Γκούντμαν, αλλά αυτό που εύκολα θα μπορούσε να βγάλει «κιλά» από cult υλικό, εντέλει καταλήγει στα χέρια ενός άπειρου σκηνοθέτη να βγάλει με το ζόρι ελάχιστα πράγματα. Φτηνές ευκολίες του είδους, ανίκανοι οι Κάλεν να βάλουν σε τάξη τα κλισέ μιας χοντροκομμένης πλοκής γεμάτης καρτουνίστικους χαρακτήρες και ατελείωτες απιθανότητες. Βρίσκονται μέσα σε ανθρωποκυνηγητά γυρισμένα στο πόδι, με μοντάζ που μοιάζει ημιτελές, χωρίς κανένα ρυθμό. Ο Μπρους Γουίλις κοπιάρει βαριεστημένα τον εαυτό του, οι σκηνές δράσης έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο, το χειρότερο απ’ όλα πάντως είναι το άτσαλο, εκβιαστικό και ’90s κοπής χιούμορ, που κυριαρχεί σε κάθε σκηνή. Όπως σε εκείνες των καταδιώ­ξεων του ευρηματικού ντετέκτιβ, ο οποίος στη μία τρέχει να ξεφύγει ντυμένος με γυναικείο φόρεμα, περούκα και ψηλά τακούνια, ενώ στην άλλη διασχίζει ολόγυμνος πάνω σε ένα σκέιτ­μπορντ το μισό Λος Άντζελες, καταλήγει μπροστά σε έναν αστυνομικό και κρύβει το πιστόλι που κρατάει στο πιο βολικό (και χιουμοριστικά καλόγουστο) διαθέσιμο μέρος. Αυτά τα στιγμιότυπα ήταν ίσως και τα μόνα καλά της όλης ταινίας. Μοιάζει να παρωδεί το είδος της κωμικής περιπέτειας με δόσεις νουάρ, απλά οι πάλαι ποτέ καλοί ηθοποιοί χρησιμοποιούνται σε μία β' διαλογής ταινία. Από την άλλη, τα προβλήματα του εν λόγω φιλμ δεν έχουν να κάνουν μόνο με το απαράδεκτο σενάριο, αλλά και με την απουσία συνοχής στην πλοκή που ανά διαστήματα σου δίνει την εντύπωση πως παρακολουθείς δύο διαφορετικές ταινίες, μια με πρωταγωνιστή τον Γουίλις και μια με κεντρικό ήρωα τον goofy βοηθό του. Τεχνικά, το μοντάζ το λες και ανύπαρκτο, με «δεσίματα» που εξυπηρετούν απλά και μόνο τη λογική μιας πάρα πολύ χαλαρής υπόθεσης, με την ιδέα του σκύλου ως κινήτρου να δημιουργεί πλέον ολόκληρη υπο-σχολή στο crime είδος, που δικαιολογείται μόνο αν είσαι ο Κιάνου Ριβς στο «John Wick». 4/10!!!