La Pazza Gioia / Η τρελή χαρά / Like Crazy (2016)

Συνταγή γλυκόπικρων συναισθημάτων και γραφικών χαρακτήρων, εκτελεσμένη με ευστροφία, ιταλική φινέτσα και μηδαμινό ρίσκο. Ακροβατεί ριψοκίνδυνα αλλά επιδέξια ανάμεσα στο μελόδραμα και στη φαρσοκωμωδία, την υπερβολή και τον ρεαλισμό, το γέλιο και τη συγκίνηση, χωρίς όμως να κάνει την υπέρβαση. Η κωμωδία και το δράμα συνυπάρχουν αρμονικά, καθώς η ιστορία των δύο γυναικών εξελίσσεται με χιούμορ και τρυφερότητα. Οι δύο ακραία δυσλειτουργικές ηρωίδες του αποτελούν συχνά υπενθύμιση και απόδειξη ότι ο κόσμος μας είναι ενίοτε πιο παράλογος κι από τους πιστοποιημένα τρελούς, οι διάλογοι παραμένουν διαρκώς σπιρτόζικοι και το συναίσθημα τίμιο και ειλικρινές, χωρίς να γίνεται εκβιαστικό, και, κυρίως, ο Βίρτζι δεν παύει ποτέ να σέβεται το κοινό του επιβραβεύοντάς το με μια καλοδουλεμένη μείξη λαϊκού θεάματος και σοφιστικέ δραματικής κομεντί. Το πρώτο μεγάλο θετικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στα κλισέ της σχετικής θεματολογίας, τα αποφεύγει χάρη στο καλογραμμένο σενάριο. Με ισορροπία ανάμεσα στην πλάκα και την δραματικότητα, με δυο πολύ καλές ηθοποιούς, με σκηνές που θα σε κάνουν να κλάψεις ανακουφιστικά, η ταινία δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει θεατές που αγαπούν τέτοιου είδους έργα. Θέαμα, βέβαια, δεν έχει, οπότε αν αδιαφορείς για τις «ανθρώπινες» ιστορίες, μην την δεις, γιατί θα σου είναι χάσιμο χρόνου. Ίσως το τέλος να είναι κάπως ιδανικό, αλλά οι ερμηνείες και η εκφραστικότητα των ηθοποιών δικαιώνουν την επιλογή. Ακόμη ο τρόπος με τον οποίο οι ηρωίδες βοηθούν η μια την άλλη στα πλαίσια της παράνοιας, η ρεαλιστική αποτύπωση καταστάσεων και συναισθημάτων (κυρίως της απελπισίας), και η πιο "φιλική" οπτική καταστάσεων που παρουσιάζονται με προξένησαν πολλή συγκίνηση.

Το πέρασμα από το γέλιο στο δάκρυ γίνεται τις περισσότερες φορές με ανάλαφρες πιρουέτες και το θηλυκό πρωταγωνιστικό δίδυμο αλληλοϋποστηρίζεται έντεχνα. Η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι καταλαμβάνει σχεδόν ολοκληρωτικά την οθόνη στο ρόλο-οδοστρωτήρα της πληθωρικής μυθομανούς και διπολικής Μπεατρίτσε, η οποία δεν σταματά ποτέ να μιλά, να σκαρφίζεται κυκεώνες ψεμάτων, να κάνει παρατηρήσεις, να διατάζει και να προσβάλλει τους γύρω της, σαρώνοντας τους πάντες και τα πάντα σε μια αδιάκοπη και αναμφίβολα εξαντλητική προσπάθεια να μην αφήσει τις ρωγμές στο ψευδές προσωπείο της κανονικότητας να γίνουν αντιληπτές. Στο πρώτο μέρος, η παρουσία της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι ισοπεδωτική, όπως και η Μπεατρίτσε που υποδύεται. Μιλά διαρκώς χωρίς να παίρνει ανάσα, κάνει παρατηρήσεις, ξέρει τα πάντα καλύτερα από όλους, είναι ειρωνική. Καπελώνει την Ντονατέλα, με τη συμπάθεια όμως που της δείχνει την αφήνει να ανοιχτεί. Με τον ίδιο σταδιακό τρόπο εξελίσσεται και η ερμηνεία της Μικαέλα Ραματσότι, από την απάθεια στην πιο ενεργή προσπάθεια να δώσει μια λύση στο χρόνιο πρόβλημά της. Στις καλύτερες στιγμές του, ο Βίρτζι επιδεικνύει μια γερή δόση τρέλας αλλά και ευαισθησίας στη σκιαγράφηση δύο ηρωίδων που κουβαλούν βαρύ το φορτίο της ψυχικής ασθένειας και των τραυμάτων –σωματικών και συναισθηματικών– του παρελθόντος, εκείνο όμως που εμποδίζει την ιστορία του να απογειωθεί πραγματικά είναι η απουσία μιας αντίστοιχης τρέλας στο σενάριό του, το οποίο βαδίζει σε μια αναμφίβολα ισορροπημένη αλλά σχετικά συμβατική και μάλλον ασφαλή εναλλαγή κωμικού και δραματικού. Οι καθαρά διασκεδαστικές στιγμές, κυρίως εξαιτίας της Τεντέσκι, ακολουθούνται από μελαγχολικές σκηνές, γυρισμένες με συγκίνηση. Σαν σημαντικότερη έλλειψη του φιλμ, θα μπορούσε να σταθεί κανείς στην ανύπαρκτη ανάπτυξη περιφερειακών χαρακτήρων, που σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζονται και εξαφανίζονται αστραπιαία. Μην περιμένετε όμως οι εκπλήξεις να κρατήσουν και μέχρι το συγκαταβατικό φινάλε, το δράμα του οποίου κορυφώνεται προβλέψιμα και λύνεται με απλοϊκότητα και υπερβολική ευκολία. Αυτό που θέλει να μεταδώσει ο δημιουργός προς τον θεατής μέσα από το έργο είναι την απόφασή του να δώσει στο θηλυκό δίδυμο των χαρακτήρων του όχι απλά ένα οποιοδήποτε happy end, αλλά και τη λύτρωση που –επιτέλους– πραγματικά τους αξίζει. 8/10!!!

Μπορειτε να ανανεωσετε την ταινια σας παρακαλώ; ευχαριστώ

συγκλονιστικές ερμηνείες από Valeria Bruni Tedeschi και Micaela Ramazzotti. Τραγικοκωμωδία θα έλεγα, δυνατή ιστορία και road italian movie. Η Micaela Ramazzotti είναι για μια ακόμη φορά συγκλονιστική. Αξίζει να τη δει κανείς.