La La Land (2016)

Φρενίτιδα ενθουσιασμού, πλούσια παλέτα χρωμάτων, θαυμάσια φωτογραφία, σκηνές ανθολογίας, εντυπωσιακές χορογραφίες, μπόλικη σκηνοθετική φαντασία από τον ταλαντούχο Ντάμιεν Σαζέλ και ελκυστικοί χαρακτήρες με απτές ευαισθησίες, σε ένα καθηλωτικό ρομαντικό γλυκόπικρο ειδύλλιο. Αυτά, και άλλα πολλά, συνθέτουν την παλέτα μιας ταινίας που είναι φτιαγμένη για να σε γοητεύσει, γυρισμένο σε ένα εντυπωσιακό σινεμασκόπ που αξιοποιεί στο έπακρο τις εικαστικές φιλοδοξίες του φιλμ. Ο σκηνοθέτης θυμάται τα μιούζικαλ της χρυσής εποχής και με φαντασμαγορικά μεταμοντέρνο (και βαρυφορτωμένο) τρόπο διασκευάζει άλλο ένα γλυκόπικρο success story με φόντο τον κόσμο του θεάματος. Η εναρκτήρια σεκάνς είναι όλα τα λεφτά, (ένα κλείσιμο ματιού που ξεκινά από τα «Κορίτσια του Ροσφόρ» και τερματίζει απενοχοποιημένα στο «Grease»), όπου ένα κυκλοφοριακό πρωινό μποτιλιάρισμα στις λεωφόρους του Λος Αντζελες μετατρέπεται σε μουσικοχορευτικό νούμερο μαγικού ρεαλισμού - με την κάμερα του Σαζέλ να μπαινοβγαίνει αβίαστα και κεφάτα μέσα κι έξω από αυτοκίνητα κι ανάμεσα στους οδηγούς σε ένα καλοδουλεμένο, ευφάνταστο... μονοπλάνο, μπαίνοντας ομοιόμορφα στο φανταστικό κόσμο της μουσικής, του χορού και του τραγουδιού. Το καθοριστικό μαγικό κι ονειρικό φινάλε θα σε απογειώσει με μία επίσης φαντασμαγορική χορευτική σεκάνς, κλείνοντας με μία ονειρική αλληγορία κι όχι με κάποιο (κατ)αναγκαστικό happy end ή κάποια μελό τραγωδία.

Ο ευρηματικός τρόπος αφήγησης του προοιμίου της ερωτικής σχέσης δίνει τη σκυτάλη σε ένα ρεσιτάλ σπάνιας χημείας από το δοκιμασμένο δίδυμο Ράιαν Γκόσλινγκ που δίνει μια αξιόλογη ερμηνεία και μάλιστα για τις ανάγκες του ρόλου μάλιστα έμαθε και πιάνο και Έμμα Στόουν μ' έναν ρόλο που ίσως να είναι και ο καλύτερος της καριέρας της. Η κάμερα αφοσιώνει περισσότερο χρόνο σε εκείνη, αποτυπώνοντας τις λεπτομερείς εκφράσεις του προσώπου της σε κοντινά, με ζεστά χρώματα από τον Λάινους Σάντγκρεν, επιτρέποντάς της να ξεδιπλώσει κατάλληλα σε μεσαία ή μακρινά πλάνα τις κινήσεις του σώματός της και τις χορευτικές της ικανότητες εκεί που πρέπει. Αυτό το «φλερτ» μεταξύ φακού και ηθοποιού έχει ως τελικό αποτέλεσμα μια ερμηνεία μοναδικής ζωντάνιας κι ενέργειας. Οι δύο τους τραγουδούν με ατόφια μεταδοτική χαρά και χορογραφούν τις κλακέτες τους σε πλήρη αρμονία με το χτύπο της καρδιάς μας που παρακολουθεί μαγεμένη. Το περίσσιο ταλέντο τους ξεδιπλώνεται εξαρχής, ενώ η γνωριμία μαζί τους γίνεται εις βάθος, καθιστώντας τους οικείους.

Ακόμα κι αν το σενάριο εμπεριέχει όλη τη συγκεκριμένη τέχνη που έχει ανάγκη ένα ρομάντζο για να ξεχωρίσει, το φιλμ επεκτείνεται στην κατηγορία του μιούζικαλ, παλιού τύπου κιόλας (γαλλικού κι αμερικανικού), με μια μουσική βγαλμένη από τα αστέρια. Είναι ανάλαφρο στην αφήγηση έργο με πολλές χιουμοριστικές νότες που μεταδίδει χαρά κι αισιοδοξία ως επί το πλείστον, θέλοντας να αποτίσει φόρο τιμής στη χρυσή εποχή του είδους, χωρίς όμως να πατάει αποκλειστικά σε συναισθήματα νοσταλγίας. Φιλοδοξία, αποτυχία, απογοήτευση, επιμονή, έρωτας, αγάπη και συμβιβασμός είναι τα κυρίαρχα στοιχεία του έργου. Ερωτική, με πλοκή που σε αγγίζει στο συναίσθημα. Συμπάσχεις αληθινά με τους χαρακτήρες και νιώθεις τον πόνο/χαρά τους σε όλη την διάρκεια της. Ίσως λίγο το όχι τόσο ολοκληρωμένο σενάριο και η μεγάλη διάρκεια κουράσουν, ως αρνητικά στοιχεία. Ο Σαζέλ μας λέει, με όλα τα μέσα που έχει στα χέρια και τη φαντασία του, πως η φόρμα δεν έχει ηλικία, πως σημασία έχει ο καθαρισμός της συνείδησης από το μπέρδεμα που φέρνει η αναμονή και η έλλειψη επιλογών αλλά και πως η κατάκτηση ενός ονείρου, παρ' ότι φέρνει τεράστια ικανοποίηση, δεν εγγυάται την ευτυχία, όπως την αποτυπώνει το σινεμά της υπόσχεσης και της διαφυγής. 8/10!!!

εξαιρετική σε κάθε τομέα
το μόνο ας πούμε φτωχό είναι το σενάριο αλλά είναι τόσο ανεβασμένα όλα τα υπόλοιπα που δεν το καταλαβαίνεις καν