Διαλύοντας τον Χάρι / Deconstructing Harry (1997)

Μία ιδιαίτερη και χαοτική ταινία του Γούντι Άλεν, προσθέτει στους μόνιμους προβληματισμούς του την έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας, μέσα από εντελώς φρέσκο, καυστικό, κυνικό, πηγαίο, αλλά και δηλητηριώδες ταυτόχρονα χιούμορ. Στην ουσία μας διακωμωδεί κάποια χαρακτηριστικά του εαυτού του, εντάσσοντας κάποια τραγελαφικά στοιχεία όπως του ότι υποδύεται έναν περίεργο χαρακτήρα σεξομανή, νευρωτικό, αλλά ταυτόχρονα ταλαντούχου καλλιτέχνη που καταπίνει τόνους από χάπια, ειρωνεύεται τον Εβραϊσμό παρ' ότι Εβραίος και χρησιμοποιεί τα αστεία ως μηχανισμό άμυνας κυρίως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, προσωποποιεί την ιδέα που έχουμε για τον σκηνοθέτη μέσα από τα έργα, τις συνεντεύξεις και την προσωπική του ζωή. Πέρα από τα προσωπικά του βιώματα ως άνθρωπος, ο Άλεν περιπλέκει και τα φαντάσματα των παλιών δημιουργών που έχουν επηρεάσει την καριέρα του.

Ο ίδιος ο ήρωας χτίζει δύο κόσμους και ο Άλεν μας τους αποτυπώνει γλαφυρά και τους δύο σε συνδυασμό -τόσο αυτόν της πραγματικότητας όσο και εκείνον των έργων του- δημιουργώντας έτσι μια πληθώρα χαρακτήρων σε μια συρραφή από ιστορίες που σταδιακά συνθέτουν την ολοκληρωμένη εικόνα του κεντρικού ήρωα. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν αφήνει τους δεύτερους χαρακτήρες μετέωρους, στους οποίους παρελαύνει ο ένας διάσημος μετά τον άλλον, χρησιμοποιώντας σπιρτόζικους και πνευματώδεις διαλόγους με ταχύτατη ομιλία, τις υπαρξιακές ανησυχίες και τον αυτοσαρκασμό να εκπέμπονται με ντελιριακό τρόπο, το σενάριο που είναι έξυπνα σκηνοθετημένο και όμορφα εκτελεσμένο, με τον δικό του (του Άλεν) μοναδικό τρόπο, με εμπνευσμένη και κατά διαστήματα ξεκαρδιστική ροή από τις παλιές του είδους που μπορείς να απολαύσεις άνετα. 8/10!!!

Στο 17.40 κολλάει και μετά η εικόνα δε συβαδιζει διόλου με τον ήχο (και τους υποτιτλους).

Το ειχα  δει στην εποχη του , το ξαναδα και  σημερα, η γευση ειναι ιδια. Απο  τα μονοτονα του Γουντυ απο την Νεοΰρκεζικη  εποχη του, αρκετα, διασκεδαστικο , σε καποιες  σκηνες..6/10