Stranger Than Paradise / Πέρα από τον Παράδεισο (1984)

Θα συμφωνήσω απολύτως. Η ταινία αυτή είναι ήδη καταχωρημένη από εμένα ψηλά στον κατάλογο των 100 καλύτερων ταινιών που έχω δει και αξιολογήσει, με πρώτη πρώτη τον Πολίτη Κέιν του μεγίστου Όρσον Γουέλες. Ο Τζιμ Τζάρμους, ένας λεγόμενος "αναρχικός" σκηνοθέτης, είναι απορίας άξιον κατ' εμέ, πώς γίνεται να είναι θρέμμα μιας...κινηματογραφικής βιομηχανίας αναψυκτικών, που είναι το Χόλιγουντ. Επιλέγοντας την μοναχική πορεία αφήνοντας πίσω του μεγάλα στούντιο που τον ήθελαν και μέσα από χίλια δυό προβλήματα, κατόρθωσε να κάνει σημαντικά αριστουργήματα, όπως τούτη εδώ η ταινία ή "Ο Νεκρός" (The Dead Man) μια δεκαετία αργότερα με πρωταγωνιστή τον...ομοϊδεάτη του Τζόννυ Ντέπ. Το Stranger than Paradise είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του και σε αυτήν ακριβώς την ταινία, μας δείχνει απλόχερα το ταλέντο του. Χωρίς να είναι ο ίδιος οπαδός κάποιας από τις μεγάλες ευρωπαϊκές τάσεις όπως η Νουβέλ Βόγκ ας πούμε, εν τούτοις ο ίδιος αποτελεί μια ιδιάιτερη κλάση κινηματογραφικής έκφρασης. Το μελαγχολικό στοιχείο κυριαρχεί σχεδόν σε όλες του τις ταινίες, ακόμη και σε αυτές που γύρισε για...εμπορικούς λόγους. Η ασπρόμαυρη εικόνα, είναι το δικό του κλού έκφρασης και που αυτή η ίδια εικόνα ενδυναμώνει το όποιο μήνυμα θέλει να στείλει στο κοινό του. Καθαρά εικαστικός κινηματογράφος, για λίγους θα έλεγα, που αποτελεί και την πεμπτουσία του ίδιου του κινηματογράφου ως μέσο έκφρασης και όχι ως βιομηχανία παραγωγής προϊόντων άμεσης κατανάλωσης.