Magic Mike XXL (2015)

Δυνατό, ξεφαντωτικό, εκρηκτικό, άκρως μουσικοχορευτικό, με πολύ αισθησιακό λίκνισμα κι απόλυτα ψυχαγωγικό και τονωτικό φιλμ. Το σίκουελ έρχεται γυμνό από οποιαδήποτε υποκρισία, φανερώνοντας μεμιάς πως ο μοναδικός του σκοπός είναι το ακατάσχετο και ανώφελο fun – χωρίς αναστολές, χωρίς φόβο και χωρίς ρούχα, επιδεικνύοντας μόνο καλλίγραμμα κορμιά. Η παρέα του πρώτου "Magic Mike' ξανασυναντιέται για ένα τελευταίο σόου, με αρκετά διαφορετική κινηματογραφική κατεύθυνση αυτήν τη φορά. Αφήνοντας πίσω την πιο καλλιτεχνική σκηνοθετική ματιά του Soderberg, το «XXL» -με νέο σκηνοθέτη- προσπερνά μαζί της και τη δραματική σοβαρότητα της πρώτης ταινίας. Οι δημιουργοί στρέφονται προς έναν πιο ξεκάθαρα εμπορικό προσανατολισμό και θέτουν ως άξονά τους απροκάλυπτα τη διασκέδαση -και το οφθαλμόλουτρο. Περισσότερος χορός, περισσότερο χιούμορ, πιο χυδαίες χορογραφίες και μια εν γένει ελαφρότερη και χαβαλετζίδικη παρεΐστικη διάθεση.

Πάντως, είναι αστείο και λέει κάτι για τα φύλα, το πόσο διαφορετικά προσεγγίζεται το θέμα του στριπτίζ στις ταινίες, όταν το κάνει γυναίκα ή όταν το κάνει άντρας. Η γυναίκα στρίπερ είναι συνήθως ένα θύμα της κοινωνίας, που εξαναγκάζεται να γδυθεί και να υποκύπτει σε συνεχείς εκβιασμούς και ταπεινώσεις. Ο άντρας στρίπερ το κάνει πιο πολύ για την πλάκα του, αγαπάει τις γυναίκες, ενδιαφέρεται για τις ανάγκες τους. Είναι ένας σεξουαλικός ήρωας, ένας ιππότης με λαδωμένα μούσκουλα και στρινγκ. Το στόρι δεν είναι παρά ένα απλό reunion της "παλιοπαρέας", σε ένα road movie με μοναδικό προορισμό την πραγματοποίηση του τελικού σόου, με πολλά κωμικά στιγμιότυπα, εύθυμα συναισθήματα, ενώ οι ανάγκες τους είναι σαν αυτές ενός 15χρονου έφηβου. Η αλληλεπίδραση και η χημεία μεταξύ τους είναι κάτι το εξαιρετικό. Οι χαρισματικοί πρωταγωνιστές σε κάνουν είτε να γελάς (ειδική μνεία, πέρα από τον Tatum φυσικά, στον απίστευτο Joe Manganiello), είτε να χαζεύεις την οθόνη για όλα αυτά τα φοβερά ακροβατικά στη λεπτομέρεια -πράγματι οι χορογραφίες είναι απίστευτα φτιαγμένες- που αν μη τι άλλο είναι ταχύτατα.

Πέρα από το διάχυτο ερωτισμό, ο χορός αυτός στοχεύει στην αποκατάσταση της αυτοπεποίθησης (και του χορευτή αλλά περισσότερο εκείνου που υποδέχεται το χορό), και την αποκαθήλωση των προκαταλήψεων, των νόμων, και τον ηθικών φραγμών που επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος. Η ακομπλεξάριστη υποκριτική των ηθοποιών, σε συνδυασμό με την ανάλαφρη σκηνοθεσία, ακυρώνουν τις όποιες ελλείψεις του σεναρίου, παρουσιάζοντας μία φρεσκάδα και μία παιχνιδιάρικη εξέλιξη. Συνολικά είναι μια διασκεδαστική εξιδανίκευση του αντρικού στριπτίζ που θα ικανοποιήσει πλήρως το (γυναικείο κυρίως) κοινό στο οποίο απευθύνεται, το βρήκα πιο φαντασμαγορικό, ανανεωτικό, εντυπωσιακό και εκκωφαντικό από το πρώτο, θα μπορούσε πάντως να έχει περισσότερο χορό, για να αξιοποιεί πιο πολύ τις χορευτικές και τις αθλητικές ικανότητες του Tatum. Ο τελικός χορευτικός μαραθώνιος με τις απίστευτες μουσικές υποκρούσεις πιστεύω ότι ήταν ένα πάρτι που χάρηκαν τόσο αυτοί όσο κι εμείς σα να είμαστε σε κλαμπ με το ποτάκι μας και το καίμε μέχρι πρωίας. 7/10!!!