Ellie Parker (2005)

δεν θα καταλαβω ποτε την Naomi Watts, τετοια ηθοποιος πρωτης ταξεως και παιζει σε οποια μαλακια βρει, σε σημειο να ειναι το μονο καλο πραγμα σε μια ταινια, επιτηδες το κανει;; για να ξεχωρησει;;

Απίστευτη μετριότητα.Δε μου άρεσε καθόλου.Μια απ΄'τις πολλές μέτριες χολυγουντιανες ηλιθιότητες

Όταν έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο Ναόμι Γουότς, ένα είναι βέβαιο. Πως ακόμα και στο βάθος τος συρταριού να ψάξουμε, θα βρούμε καλούδια. Η ταινία μοιάζει σαν ένα αρετουσάριστο b-side στο μοσχοπουλημένο βινύλιο που ακούει στο όνομα Mulholland Drive. Ένα τσούρμο από έγχορδα και πνευστά από εκείνη την κοσμογονία, ένωσε τον δημιουργικό του βήχα για να προκύψει σε digital έκδοση η Έλι Πάρκερ. Στην ουσία πρόκειται για ένα απωθημένο που κινείται σε παράλληλο σύμπαν. Σκοτ Κόφι στην σκηνοθεσία, Μαρκ Πελεγκρίνο, ως ο εκτελεστής μιας σχέσης(και όχι ενός κοντράτου), η αδικοχαμένη πρώην του Κιάνου Ριβς Τζένιφερ Σάιμ(στην οποία είναι αφιερωμένο το Mulholland Drive) να περιφέρεται ως φάντασμα στα πλατώ, 4 χρόνια μετά τον θάνατο της... α και φυσικά ο ίδιος ο Κιάνου, σε ένα αδιάφορο cameo για την καριέρα που προσωπικά πιστεύω πως θα του ταίριαζε περισσότερο. Του underground hipster, που είναι καταδικασμένος να γρατζουνά σε μια κιθάρα το ίδιο statement που κάποτε εξέφρασε ο The Dude στον Μεγάλο Λεμπόφσκι. Όλα μοιάζουν να λιώνουν στο λουλακί του lynchian concept(ο μεγάλος δημιουργός αναφέρεται στις ευχαριστίες των end credits) περί unified field. Φυσικά, εδώ το πράγμα είναι πιο επίπεδο. Ένα fade out στο μπλε παγωτό που γλύφει ηδονικά η Ναόμι με συνεπακόλουθο zoom out στον ξεβαμμένο ορίζοντα της πόλης των ονείρων. Και των προκάτ ονειρώξεων. Η Έλι Πάρκερ είναι η ενσάρκωση όλων αυτών, μέσα από την ενεργητική αποχή της. Και μοιάζει σαν καταδικασμένη να σπέρνει στο διάβα της την decadence που κατακάθεται ως γύρη σε μια πόλη που οι άγγελοι έχουν ξεχάσει τα φτερά τους. Το αν στο τέλος, οι αγωνίες, οι μεταφυσικές ανησυχίες και τα απωθημένα της, οδηγήσουν σε μια όποια εξιλέωση, είναι πραγματικά αδιάφορο. Η Έλι Πάρκερ είναι μία τάση. Σε digital έκδοση, που ενδεχομένως να αποτυπωθεί μια μέρα ως μορφή στο δολάριο. Ή μομφή στην αδυναμία του θυμικού να μετατρέψει σε δημιουργικό οίστρο το όποιο παραλειπόμενο ενός καταπιεσμένου παιδικού τραύματος.