Έχουμε Πάπα! / We Have a Pope / Habemus Papam (2011)

Η εκλογή, η κρίση, ο ψυχολόγος απέναντι στον Πάπα. Και μετά; Όχι σπουδαία πράγματα. Αντί για διαλόγους ανάμεσα στους δύο αντίθετους ιδεολογικά πόλους, με φόντο ένα σχόλιο πάνω στις εσωτερικές διεργασίες του Βατικανού, έχουμε μια αμήχανη ταινία η οποία δεν ξέρει που θέλει να πάει. Δηλαδή υπήρχε μία χρυσή ευκαιρία να συγκρουστεί το σύμβολο του Πάπα με το αιρετικό χιούμορ ενός άθεου μέσου πολίτη, μία σεναριακή ευρηματικότητα με μία καλοστημένη αντιπαράθεση δύο προσωπικοτήτων, έναν πολυαναμενόμενο διάλογο πνεύματος και σάρκας, που δεν αξιοποιήθηκε και πετάχτηκε στον κάλαθο των άχρηστων. Ο Μορέτι περιπαίζει το πρωτόκολλο, τη γραφειοκρατία, τις ξύλινες, ανούσιες παραδόσεις του παπισμού, τις αστείες ιεροτελεστίες. Παρουσιάζει τους εκπροσώπους της ιεροσύνης με πάθη, αφέλειες, πονηριές. Κρατάει όμως τον τόνο ελαφρύ, κι όχι καταγγελτικό. Προτιμά να ασκήσει την κριτική του συμβολικά, βάζοντας τους "Πρίγκηπες της Εκκλησίας" να παίζουν αγώνες βόλεϊ, παρά μαφιόζικα παιχνίδια εξουσίας. Χωρίς να θίγει πραγματικά το θρησκευτικό συναίσθημα καυτηριάζει τις υπερβολές της Καθολικής εκκλησίας που ταυτίζει τον Πάπα με την επί γης παρουσία του Θεού.

Ψιλοσώζεται βέβαια από τις βαθιά ανθρώπινες ερμηνείες, με κορυφαίο τον αείμνηστο Πικολί που υποδύεται έναν Πάπα με σπαραχτική αθωότητα, που μοιάζει με χαμένο αμνό με τον οποίο ταυτίζεσαι, αν και δεν έχεις τίποτα κοινό. Οι ζωντανές εκφράσεις του προσώπου, το θλιμμένο βλέμμα, οι έντονες, ρεαλιστικές αντιδράσεις, η αποτύπωση των συναισθημάτων στη γλώσσα του σώματος του μεγάλου Γάλλου ηθοποιού, πραγματικά κλέβουν την παράσταση! Έχει ευχάριστα και κωμικά στιγμιότυπα μέσα, αλλά και πολλά άλλα βαρετά και σίγουρα ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα του Βατικανού (εξαιρετικά αφελής σε πολλά σημεία). Είναι εν τέλει εντελώς αμήχανη, άνευρη, αργή, κουραστική, και χωρίς καμία απολύτως έκπληξη. Το δε τέλος ανύπαρκτο, σε αφήνει εντελώς μετέωρο. Έξυπνη ιδέα, αλλά άστοχη στην εκτέλεση με το αποτέλεσμα να είναι μηδενικό. Εμπεριέχει μέσα μερικές καταπληκτικές στιγμές (ο Τσέχωφ στον διάδρομο, το τουρνουά βόλεϊ) αλλά σου μένει μια αίσθηση ότι με τόσο πλούσιο αρχικό υλικό, θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι πολύ καλύτερο. 5/10!!

Δεν μπορω να πω οτι μου αρεσε ,δεν γελασα καθολου και ειχε αργους ρυθμους

Τo ειδα στον κινηματογράφοκαι το βρηκα διασκεδαστικο,χαριτωμενοκαι πολύ ανθρωπινο.Το πιο ισχυρο του μηνυμα ειναι οτι η αμφιβολίαφωλιάζει σε κάθε ψυχη οδη πιστη και να εχει....