Let's Be Cops (2014)

Το Let`s Be Cops βάζει τους δύο πρωταγωνιστές του να παίξουν ένα παιχνίδι που παίζαμε πολλές φορές όταν ήμασταν πιτσιρίκια κι αυτό από μόνο του έχει την πλάκα του. Κανείς δεν θα μπορούσε να το κάνει στην πραγματική ζωή με την ευκολία που το κάνουν ο Ράιαν κι ο Τζάστιν και γι` αυτό υπάρχει το σινεμά, για να δίνει ζωή σε τρελές φαντασιώσεις, ακόμα και τέτοιου τύπου. Όταν λοιπόν ιδέες σαν αυτές αξιοποιούνται κατάλληλα στο είδος της κωμωδίας, μπορούν να είναι απολαυστικές. Οι γκάφες, τα απρόοπτα, τα μπλεξίματα, τα ευτράπελα, τα τραγελαφικά και κωμικοτραγικά στοιχεία είναι παρόντα καθ' όλη τη διάρκεια της φοβερής και καλοφτιαγμένης ταινίας. Να τα πάρουμε από την αρχή, μιλώντας για τους δύο πρωταγωνιστές του φιλμ, καθώς είναι ο λόγος που το έργο είναι ευχάριστο στη θέασή του, λόγω της χημείας τους. Ο Τζόνσον και ο Γουέιανς Τζ. δένουν μεταξύ τους απόλυτα, χωρίς κανείς από τους δύο να ξεχωρίζει ιδιαίτερα για το κωμικό του ταλέντο αλλά φαίνεται ότι όσο υπάρχουν μαζί στην οθόνη τα πράγματα λειτουργούν πολύ καλά, στηρίζοντας ο ένας τις ατάκες και τις κινήσεις του άλλου.

Το πρόβλημα με το Let`s Be Cops είναι ότι μεταμορφώνεται στην πορεία σε αστυνομική περιπέτεια με τάσεις σοβαροφάνειας. Αυτό αποτελεί μόνιμο πρόβλημα των αστυνομικών κωμωδιών των τελευταίων χρόνων (Ντουέτο εν Δράσει, Μαθητευόμενος Μπάτσος) και μάλιστα στο συγκεκριμένο φιλμ το τελευταίο μισάωρο σχεδόν εξαφανίζεται το κωμικό στοιχείο για πολλή ώρα. Καταλήγουμε κάπως έτσι σε ένα μάθημα για τη φιλία, την ηθική, τις αξίες, την πίστη στις δυνάμεις μας και διάφορα άλλα, τα οποία θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ή έστω να υπάρχουν αλλά στην αρχική μορφή του φιλμ, αυτή της κωμωδίας. Δεν είναι ότι με χάλασαν, διότι η ροή ήταν εκκωφαντική και η εξέλιξη απίθανη, δεν άφηνε περιθώρια να μην σκάσεις στα γέλια σε πολλά σημεία του έργου, κυρίως, όμως μέχρι τη μέση. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να παρακολουθήσω δυο τύπους που κάνουν πλάκα γυρίζοντας σαν αστυνομικοί, διασκεδάζοντας με την κατάχρηση της εξουσίας, την οποία προφανώς δεν έχουν, και να τα κάνουν μαντάρα χωρίς να χρειαστεί να πάρω μαθήματα ζωής.

Αυτή η τάση που υπάρχει πολλά χρόνια στις κωμωδίες, εκεί που γελάς μια χαρά και διασκεδάζεις, να σοβαρεύουν όλα και οι πάντες να μεταμορφώνονται σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν μέχρι τα μισά του φιλμ, με χαλάει λίγο. Μπορεί να το κάνουν για να μην βγει στο σύνολο της γελοία και φλατ και χάσουν σ' αυτό το κομμάτι, αλλά όταν αρχίζεις με κωμικά χαρακτηριστικά, δεν είναι όμορφο να το γυρνάς ξαφνικά στο σοβαρό γιατί χαλάς την γενική αίσθηση και μπερδεύεις τον θεατή, να γελάσει ή να σοβαρευτεί. Όσο το έργο κινείται σαν κωμωδία το διασκέδασα και γέλασα αυθόρμητα σε αρκετές σκηνές. Αυτή η στροφή στην αστυνομική περιπέτεια να έλειπε και να συνέχιζε όπως άρχισε, νομίζω ότι αυτομάτως το έργο θα έμπαινε ψηλά στη λίστα των καλύτερων κωμωδιών της χρονιάς εκείνης. όχι ότι είναι άσχημο, έχει έξυπνο σενάριο, πλούσια σκηνοθεσία και καλοστημένη πλοκή. 7/10!!!