Ο λαβύρινθος / The Maze Runner (2014)

Βασισμένος σε μια σειρά best seller, ο Λαβύρινθος ακολουθεί την μόδα των νεανικών μυθιστορημάτων φαντασίας, που τοποθετούν νέα παιδιά σε ακραίες καταστάσεις εγκλωβισμού, με στόχο την αγωνιώδη προσπάθεια τους να δραπετεύσουν για να επιβιώσουν. Η τάση είναι κοινωνιολογικά ενδιαφέρουσα, καθώς αφορά την προέκταση της εφηβικής και νεανικής λογοτεχνίας στο σινεμά, και παρουσιάζει με αλληγορικό τρόπο, όχι μόνο την κλασσική σύγκρουση των εφήβων με τη συμμόρφωση με τους κανόνες και το παιδικό παρελθόν που αφήνουν πίσω, αλλά και του νέου πολίτη με, αυτό που θα λέγαμε γενικότερα, σύστημα. Kινείται σε ρυθμούς εισαγωγής χαρακτήρων και μύησης στο σύμπαν των αγοριών που διχονοούν στο πλαίσιο μιας πρωτόγονης, αγροτικής κοινωνίας για το ποιος θα επικρατήσει και πώς θα αποδράσουν μέσα από τις συμπληγάδες. H απρόσμενα στιβαρή σκηνοθεσία του Wess Ball σε κερδίζει γρήγορα και σε καθιστά πρόθυμο να προσπεράσεις τις ευκολίες και τη ρηχότητα του σεναρίου. Ο Ball κατορθώνει να περιβάλει την ιστορία του με μία αρχικώς καθηλωτική αίσθηση μυστηρίου αλά «Κύβος» (χωρίς την υπαρξιακή διάσταση), να δημιουργήσει σκηνές πραγματικής έντασης και να μας προκαλέσει δέος στη θέαση του επιβλητικού λαβυρίνθου και στο άκουσμα των περίεργων ήχων που αναδύονται από μέσα του. Δυστυχώς, κάθε φορά που κάνουν την εμφάνισή τους οι τερατόμορφοι «Κυνηγοί», δημιουργημένοι με ανέμπνευστα ψηφιακά εφέ το φιλμ αποδυναμώνεται κάπως αλλά δεν χαλάει την συνολική μαγεία του έργου.

Με γυμνά σκηνικά, μερικούς αδρά σκιτσαρισμένους χαρακτήρες (ο τολμηρός, ο συντηρητικός, ο αδύναμος…) και μια απλή στην εξέλιξή­ της πλοκή, ο «Λαβύρινθος» στήνει­ μια κοινωνική αλληγορία που –στη «συσκευασία» μιας περιπέτειας φαντασίας– θα μπορούσε να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα (ο «Άρχοντας των μυγών» συναντά το «Lost»). Αντανακλά αρκετά πειστικά τόσο την αγωνία μιας υπαρξιακής απειλής όσο και τα αισθήματα αποξένωσης και αποκλεισμού μιας ολόκληρης γενιάς, διατηρώντας έτσι το σασπένς ενός θρίλερ φαντασίας σε χλιαρές θερμοκρασίες. Τα εφέ της ταινίας εξαντλούνται κυρίως στις πεινασμένες για σάρκα γιγαντιαίες tech αράχνες που παραφυλούν μέσα στον λαβύρινθο, ορεξάτες για λίγη σφριγηλή αγορίστικη σάρκα και στο ίδιο το κατασκεύασμα – φρούριο που δεσπόζει σε κάθε πλάνο, χαρίζοντας και τη μοναδική αγωνιώδη κι εντυπωσιακή σκηνή δράσης, όταν ο Τόμας κι οι φίλοι του προσπαθούν τρέχοντας να γλιτώσουν από τις διαρκώς μετακινούμενες λεπίδες του. Αν και δεν καταφεύγει σε σεναριακές υπερβολές, μένει τελικά πιστή στα δραματικά στερεότυπα του είδους και μοιάζει άτολμη στο να αιφνιδιάσει ή να ανησυχήσει πραγματικά τον νεαρό θεατή. Βέβαια, η ευκαιρία είναι ακόμη εδώ, αφού το φινάλε αφήνει ουκ ολίγους ανοιχτούς λογαριασμούς για τη συνέχεια. Ο Λαβύρινθος πέφτει ακριβώς στην κατηγορία των παγιδευμένων σε έναν εφιάλτη που θα μπορούσε να είναι εικονικός και παρουσιάζει το οξύμωρο φαινόμενο των νέων ως τεχνολογικών ντετερμινιστών: αν και δυνητικά ικανοί να λύσουν τον γρίφο που τους περιορίζει σε έναν τόπο και μακριά από την εξέλιξη, χάρη στην οξυμένη αντίληψή τους αμφισβητούν την τεχνολογική «ατιμία» που καταστρέφει τον κόσμο, γκρεμίζει την αθωότητα και τους βάζει στη θέση των κυνηγών και των δολοφόνων για την επιβίωση. 7.5/10!!!

4/5 ωραία ήταν, είχε ενδιαφέρον. Θα δω και τις επόμενες.

All time classic

απο τις καλυτερες που εχω δει την βλεπω ξανα κ ξανα