Anna Karenina / Άννα Καρένινα (2012)

O Wright προσπάθησε πραγματικά να δώσει στο τετριμμένο παραμύθι τη δική του πομπώδη, γεμάτη οπτική ζωντάνια και δυναμικότητα, ερμηνεία. Αυτό που κάνει την προσαρμογή του Wright να διαφέρει από τις προηγούμενες, είναι η απόφαση του να διαδραματίζεται, στο μεγαλύτερο μέρος της, μέσα σε ένα θέατρο χωρίς να παρουσιάζεται ως μια παράσταση, καθώς η κάμερα του είναι συνεχεία εν κινήσει. Με την πλειοψηφία λοιπόν της δράσης να λαμβάνει χώρα στη σκηνή και στα παρασκήνια, τα σκηνικά στήνονται και ξεστήνονται για να μοιάζουν με συγκεκριμένα σημεία και τοποθεσίες, με μια πλειάδα δυναμικών σετ και κοστουμιών να εναλλάσσονται συνεχώς. Όταν τα πράγματα γίνονται σωστά, το εκδηλωτικό μελόδραμα του Wright παρουσιάζει εκλάμψεις μεγαλείου. Σαν σύνολο, όμως, τα αποτελέσματα είναι ασυνεπή στην καλύτερη περίπτωση, με μια σειρά από σκηνές που περιέργως απουσίαζε η εν λόγω λαμπρότητα και το ταλέντο, κάνοντας το υπερβολικά μεγάλο σενάριο και τον θεατή να ασφυκτιά στο μεγάλης διάρκειας έργο. Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα της ταινίας είναι ότι ή ο Wright είναι αδυσώπητα έξυπνος ή υπερβολικά φιγουρατζής. Οτιδήποτε από τα δύο κι αν ισχύει στην τελική, ο τρόπος γυρίσματος του, παρότι εντυπωσιακός, καταλήγει να κάνει κακό στο έργο στερώντας του τον συναισθηματικό του πυρήνα, αφού υπάρχει μια πραγματική και συχνά ανυπέρβλητη απόσταση μεταξύ των συναισθημάτων των χαρακτήρων και του κοινού. Ο Wright, έχοντας αποδείξει την αξία του στα ιστορικά δράματα κι έχοντας βρει, παράλληλα, τη μούσα του στο πρόσωπο της Keira Knightley, αποπειράται να πειραματιστεί, εντάσσοντας ολόκληρο το έργο σε μια θεατρική σκηνή. 

Η πλαστότητα της παρουσίασης κρατά το συναίσθημα σε απόσταση και ο Wright δυστυχώς ποτέ δεν καταφέρνει να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της καρδιάς και του τεχνάσματος. Και είναι αυτή η έλλειψη συμμετοχής που εμποδίζει την «Άννα Καρένινα» από το να γίνει μια πραγματικά μεγάλη ταινία, σε αντίθεση με το να είναι απλώς μια εκθαμβωτική εμπειρία. Εκ του φυσικού, όλο αυτό το ύφος του Wright επηρεάζει και τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Η ταινία μου φάνηκε ότι πάσχει, αφού δεν πρόκειται να ξετρελάνει τον θεατή και ταυτόχρονα πάει να γίνει κάτι που ίσως και να μη θέλει να γίνει.  Παράλληλα, χωρίς να παρακολουθούμε κάποιο μιούζικαλ, παρατηρούμε τις κινήσεις των ηθοποιών, ακόμα κι εκτός των διαφόρων χορών, να είναι χορογραφημένες, κάνοντας έτσι κάτι το τόσο αληθινό να μοιάζει ψεύτικο. Δεν λέω, όλα αυτά δημιουργούν μια ατμόσφαιρα πιο λυρική, όμως για μένα αυτό το «ντεμί» αποπροσανατολίζει. Η εξτραβαγκάντζα που μαζεύεται χωρίς μέτρο, όμως, στο σκηνικό της αναπαράστασης των γεγονότων, είναι τόσο υπερβολική και συσσωρευμένη σε μικρά χρονικά διαστήματα που κουράζει σε υπερβολικό βαθμό το μάτι του θεατή και καταντά να είναι αρκετά κιτς. Σίγουρα είναι επιτυχημένες οι ενδυματολογικές επιλογές, τα έπιπλα, τα αντικείμενα και ό, τι βρίσκεται στην εικόνα του πλάνου αλλά αυτό μόνο βάσει των δεδομένων της εποχής. Η Knightley εδώ τα δίνει όλα και παραδίδει μια πολύ σωστή και αξιοπρεπή ερμηνεία, η οποία όμως χάνεται σε μεγάλο βαθμό από το υπερβολικά στυλιζάρισμα του σκηνοθέτη. Ο Matthew Macfadyen είναι απολαυστικός ως πρίγκιπας Ομπλόνσκι, παρέχοντας μας μια κωμική ανακούφιση σε όλο το φιλμ. Ο Aaron Taylor-Johnson, επηρεασμένος κι αυτός από τη φιγούρα του σκηνοθέτη και μη διαθέτοντας τις απαραίτητες ερμηνευτικές ικανότητες, είναι κάτω του μετρίου και δεν πείθει σχεδόν πότε ως ερωτοχτυπημένος κόμης Βρόνσκι. Αυτός που πραγματικά ξεχωρίζει είναι ο Jude Law. Ο Law παίζει τον σύζυγο της Άννα Καρένινα, Αλεξέι Καρένιν, έναν συναισθηματικά κλειστό άνθρωπο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να θεωρηθεί ως ο κακός. Χάρη στην επιδεξιότητα του Law ως ερμηνευτή, δεν μπορεί παρά να αισθανθείτε συμπάθεια για τον χαρακτήρα του. Όπως και η Άννα, ο Αλεξέι είναι κι ο ίδιος τελικά μια τραγική φιγούρα. Το συμπέρασμα: η «Άννα Καρένινα» είναι μια καλογραμμένη και καλοπαιγμένη ταινία με έναν τολμηρό και εφευρετικό τρόπο αφήγησης, αξιοθαύμαστα φιλόδοξο. Αλλά η συνεχιζόμενη εμμονή του Joe Wright με τα τεχνάσματα αποτρέπουν το έργο από το να αγγίξει το μεγαλείο που θα μπορούσε να φτάσει. 5.5/10!!!

To'κλεισα στο 37ο λεπτό. Δεν είναι ταινία αυτό το πράμα.